Het regent...

Het is weer tijd ...voor een nieuw avontuur van Katjakaj en Bentebent.
Uh ik bedoel- daar ben ik weer.

Om de traditie in stand te houden, zal ik het woord 'saai' even noemen. Als ik aan het begin van zo'n lap tekst terug denk aan de afgelopen weken, lijkt het altijd heel saai. Maar dan blijkt dat ik toch altijd meer gedaan heb dan ik dacht.

Ik was waanzinnig blij dat ik m'n schooluniform aankon vanaf die dag. Hij is veel leuker dan m'n winteruniform! Het is een rok met plooien, dus als je met je (gigantische) heupen schudt, vliegt hij lekker op. Toen ik dat dus blij liet zien aan mijn vrouwelijke klasgenoten, sloegen ze kreten in paniek, keken ook geschrokken en zeiden dat ik op moest houden. Straks konden de jongens onder m'n rokje kijken!!! Ook als ik op de trap loop, duwen ze me naar de muur, omdat anders jongens eventueel kunnen zien hoe wit en harig mijn bovenbenen zijn.

Ik heb echt geen idee meer hoe de precieze dagen van de weken gingen en wat ik allemaal beleefd heb. Telkens op school denk ik van; oh, dat kan ik wel vermelden op m'n blog. Maar ik ben altijd te lui om het op te schrijven en daarna is het te laat.

Wat ik dus zo door de week gedaan heb, is niet heel interessant. Ik schud voornamelijk met m'n rokje (ja, nog steeds), slaap of studeer Koreaans. Dat gaat hier trouwens helemaal niet zo gemakkelijk als thuis. Thuis las ik alles één keer door en onthield het, hier kan ik het tien keer lezen en kan ik de volgende dag weer op m'n hoofd krabben en opnieuw beginnen. Ik heb ook een examen gehad op de janggu (die trommel). Althans: mijn klas. Ik zei tegen de leraar dat ik ook wel wilde spelen, maar hij had of geen zin in me, of hij geloofde wel dat ik een genie ben in het bespelen van het instrument. Hij riep me namelijk niet naar voren.

Ook hadden we die week een mondeling Engels. Je kunt je wel voorstellen hoeveel verbeterwerk ik heb verricht en hoeveel mensen ik heb moeten overhoren. Het is wonderbaarlijk hoe zelfs de mensen die echt wel goed zijn in Engels, de meest waanzinnige fouten ever maken. Na een poosje raakte ik zo gewend aan hun Engels dat ik fouten over het hoofd begon te zien en weer helemaal opnieuw kon beginnen. Ze noemden me daarna wel een goede vriendin. Uiteraard.

Die week kregen we ergens 's ochtends een waaier uitgereikt voor de school (je krijgt hier schriftjes en pennen en waaiers als vorm van reclame, voor je de school ingaat. Erg handig). Ik denk dat ik wel kan zeggen dat die waaier mijn meest gekoesterde bezit was de afgelopen twee weken, want het was snoeiheet. Ik was twee keer stompzinnig genoeg om te gaan badmintonnen tijdens de lunch pauze, zodat het zweet letterlijk overal langs liep. Zelfs al zit ik nu recht onder de ventilator (vier in elk klaslokaal), het blijft bloedheet. Mijn beide armen zijn echt zwaar gespierd doordat ik de hele tijd zit te wapperen met dat ding.

Vrijdagmiddag was het heerlijk weer dus ik besloot een wandeling te maken achter het huis. Ik ben nu wel blij dat ik in countryside woon en niet midden in de stad, want hier heb je ten minste nog wat ruimte. Ik heb super professionele foto's gemaakt, muggen vermoord en per ongeluk een kat weggejaagd.

Dat weekend zou ik oorspronkelijk uitgaan met mijn eerste hostmoeder, maar ze had het erg druk, dus het ging niet door. In plaats daarvan ging ik met Jan en Gertruda (studentes uit Amerika en Litouwen) naar Seoul. We hebben eerst lekker Koreaans gegeten en vervolgens zijn we langs allerlei K-Pop gebouwen gelopen, zoals SM Entertainment's building, JYP, Cube en Big Hit. Tegenover Big Hit Entertainment lag een lekker stuk steen waar we op gingen zitten, want we hadden nogal een eind gelopen tussen al die gebouwen door. Nadat we daar een tijdje hadden gezeten en gekletst, kwam er een vrouw naar buiten die ons op super asociale manier wegjoeg. Niet alleen was het totaal zonder reden, ook sprak ze tegen ons zoals je tegen kleine kinderen spreekt - zonder enige beleefde uitgang. We waren woedend, maar konden weinig anders doen dan heel gemeen kijken en weglopen.

Zondag ging ik met hostmoeder twee en broer lunchen. Met m'n moeder was het zoals altijd gezellig en zelfs Yeonghwan deed bijdrages aan het gesprek en lachte mee. Yeonghwan ging vroeg weg, want hij moest naar school voor het een en ander. Ik herhaal, het was zondag. Mijn/zijn/de moeder en ik gingen naar een winkel bij ons in de buurt en hadden nog een erg gezellige middag. Wel reageerde ze geschokt toen ik zei dat ik vrijdag was gaan wandelen, omdat het zulk lekker weer was. Toch niet alleen? ...Wel dus. Nou, dat kon niet. Ik moet voortaan minstens m'n moeder of zus meenemen. Het kan namelijk ~gevaarlijk~ zijn.

De week daarna was hetzelfde als degene ervoor. Die week moesten we echter 60 zinnetjes Engels-Koreaans uit ons hoofd leren. Ik kan jullie met trots vertellen dat ik alle zinnetjes dus wel ken, maar dat ik er nooit op getoetst ben. Er was namelijk niet genoeg tijd. Ben die week lekker laat opgebleven voor Jan ...met de korte achternaam om die snertzinnen te leren. Ook was het de laatste schoolweek van die ontzettend leuke klasgenoot die dus heel erg naar China gaat en niet meer terug komt. Een paar meisjes uit mijn klas hadden echter een super leuk idee als afscheidscadeautje. Ik kom daar later nog op terug. Woensdag was zijn laatste dag op school als leerling en dus kregen we pizza in de klas, iets waar niemand natuurlijk iets op tegen had.

Vrijdag wisselden we van plaats. Eerst zat ik voor de 938429ste keer helemaal vooraan in de klas. Maar er was iemand die met me wilde wisselen en die persoon zat helemaal achteraan! Recht onder een ventilator! Iedereen die om me heen zat vroeg bezorgd of ik het erg vond om te wisselen, maar ik was die week nog niet zo blij geweest als toen. Nadat ik echter zo'n twee lesuren op die plek zat, was er toch nog iemand die met me wilde wisselen. Daar had ik niet zo'n probleem mee, dus nu zit ik op de een na laatste rij, recht onder een ventilator en naast een hele grappige jongen die giechelt als ik in het Engels vloek. Ik ben dus erg blij met m'n nieuwe plek.
Vrijdagavond ging ik wederom met Sanni naar een DVD room, nadat we een Turkse pizza aten (hehehehehe). Dit keer keken we geen horror film, maar de gezellige familiefilm 'Up' die ons allebei minstens twee keer aan het huilen maakte. (Het is gewoon een hele mooie film, oké...)

Zaterdag had ik nu wel afgesproken met m'n eerste hostmoeder. Ik heb lekker wel een uur in de brandende zon gewacht op een bus die uiteindelijk niet in de weekenden blijkt te rijden. Vervolgens kreeg ik het voor elkaar om een bordje verkeerd te lezen (er was een streepje vervaagd) en dus snapte m'n moeder niet waar die busstop dan wel niet was. Toen we uiteindelijk verenigd waren, maakte m'n moeder een gigantisch lekker ijsje voor me klaar in haar café. Vervolgens gingen we naar 'het dorp op de berg' zoals zij het noemde. Het is de bedoeling dat daar zeven families in grote huizen komen te wonen, al zijn dit er op het moment nog maar drie. Een paar huizen moeten nog gebouwd worden. Er is ook een bibliotheek. We kunnen dus vaststellen dat mijn eerste gastgezin stinkend rijk is. We bezochten één van m'n moeders vriendinnen daar en aten er samgyeopsal. De vriendin had ook puppy's, wat ik eigenlijk nog het leukste vond.
Op de terugweg liet m'n eerste moeder me bellen met m'n toekomstig zus, die nu in Duitsland zit. Dat was echt super leuk. Ook zij nodigde me uit om bij hen te komen wonen zodra ze terugkomt, dus ik heb zeker iets om heel erg naar uit te kijken. We kletsten zo lang dat m'n moeder op een gegeven moment haar hand op hield en 'geef m'n telefoon terug alsjeblieft!' riep.

Zondag ging ik naar Madison's huis, want haar ouders waren een weekendje weg. We hebben veel gelachen, gegeten en gespazzt om K-Pop dingen want zo gaat dat nou eenmaal.

Maandag hadden Madison en ik eigenlijk muziek, waar we de fluit bespelen (iets waar ik eigenlijk steeds beter in word, die stomme fluit) en tegenwoordig ook gitaarakkoorden leren. Maar Madison was haar fluit vergeten en ik had ook geen zin om te gaan. Zoals jullie weten (en zo niet, dan weet je het nu) heeft Korea een regenmaand. Die regenmaand is juni. Het was maandag net twee dagen juni, en alles was al doorweekt. Het weer was dus warm, nat en maakte iedereen zwaar verdrietig. Dus besloten we super stiekem vroeg de school te verlaten - wat eigenlijk helemaal niet stiekem hoeft, want wij zijn helemaal niets verplicht - en chicken te gaan eten in de stad. Terwijl we de heuvel afliepen, kwamen we letterlijk elke leraar tegen die we kenden en ook het schoolhoofd. Zo heel geheim was onze trip dus niet meer.

Vandaag hadden we een Engels schrijfvaardigheid toets. Uiteraard kregen de leerlingen de vragen vantevoren te weten, zodat ze alles lekker uit hun hoofd konden leren. Ik heb dus wederom nogal wat controleer werk gedaan. Toen mijn eigen klasgenoten vonden dat ze wel weer genoeg Engels hadden gesproken voor vandaag en me weer lekker begonnen te negeren, ging ik naar de klas naast ons. Ben wel blij dat ik dat gedaan heb, want dat is gezelliger dan voor je uit staren en uit je neus spitten aan je eigen tafeltje.
Met aardrijkskunde keken we een video over global warming en zagen we hoe Europa werd overstroomt door zoet Noordpoolwater. 'Nou Judith', zei de leraar (niet in het Nederlands, trouwens), 'daar gaat je land. Moet je maar weer hier komen wonen, hè.'
Daarna hadden nog een afscheidsfeestje voor de jongen die naar China gaat. Dit keer was er taart. Ook keken we het filmpje wat mijn klasgenoten hadden gemaakt, waar ik het eerder over had. Het is echt super leuk gedaan.

https://www.facebook.com/photo.php?v=249660005225422&set=vb.100005442731316&type=2&theater


Hier is de link naar het filmpje toe. Kopiëren en plakken. En vergeet niet op het knopje HD te klikken, want dan ziet het er allemaal net wat leuker uit.
Dat zijn al mijn klasgenoten, verspreid te zien door de hele school en het schoolterrein. Nu hij weg is, zijn we met 40.
Je moet er helaas wel voor zorgen dat je een Facebook-account hebt dat bevriend is met mijn account. Mijn klasgenoot is niet in staat de instellingen te veranderen zodat iedereen het kan zien, omdat wij allebei nog onder de 18 zijn. Dan word je door Facebook beschermd door extra regeltjes.

Nou, dat was 'm wel weer voor de komende 500 weken. Morgen en vrijdag heb ik vrij, iets waar ik erg blij mee ben.

Gefeliciteerd, Rebec!! <3
xxx. je dikke zus.