Ik leef nog, deel twee.

Deel twee.

Op zondag, gingen de jaarstudenten samen met één YFU iemand naar Inkigayo! Voor de mensen die niet weten wat dit is; het is een muziekshow. K-Pop is heel populair in Korea en elke week zijn er verschillende muziekshows waarbij artiesten optreden, waarvan er uiteindelijk eentje wint. Dit was natuurlijk een fantastische kans om al onze favoriete K-Pop kinderen te zien (als je tenminste geluk hebt met de line-up van die dag). Wij hadden wel redelijk wat geluk, vond ik zelf. We konden ervoor kiezen om te zitten of staan en dus gingen er een paar zitten en een paar staan. Ik zat. Ik was al een tijdje niet zo heel enthousiast meer geweest over K-Pop, dus ik bedacht me dat ik er gewoon lekker cool en relaxt onder zou blijven. Maar toen eenmaal een paar van de wat leukere artiesten opkwamen, leek het gewoon ineens veel logischer om keihard te gaan gillen? Gelukkig was ik niet de enige in de zaal die er zo over dacht, dus ik heb lekker had gegild.
Na Inkigayo gingen we weer terug naar huis en het was wel erg leuk om met de anderen bij te kletsen. Uiteindelijk heb ik me samen met Sanni helemaal volgepropt bij een all you can eat sushi restaurant.

Maandag was het september en gingen voor het eerst de nieuwe schooltijden van start. Voorheen begonnen we om acht uur en eindigden om vier uur. Nu beginnen we om negen uur en eindigen we om vijf uur. Persoonlijk begin ik liever wat eerder zodat ik ook wat eerder uit ben, dus dit was een verandering waar ik niet zo heel blij mee was.
Die dag werd ik ook ruw uit mijn ochtenddutje gewekt door m'n klasgenoten, die vrijwel allemaal zwaar enthousiast waren. Eerst snapte ik niet waarom, totdat ik erachter kwam dat we op onze sportdag ook een flashmob moesten houden. Het thema was 'Multiculture' en we moesten 'm dansen op 'Do Re Mi' van The Sound Of Music. Je raadt het al wel - ik ben de enige multiculturele persoon in onze hele klas, en dus kreeg ik een lekkere grote, belangrijke rol in onze dans. (--: De bedoeling was dat halverwege het lied, m'n klasgenoten in twee groepen op de grond zouden gaan zitten en ik catwalk-style naar voren zou lopen om vervolgens vooraan mee te dansen.
In de lunchpauze werd ik meegesleept door mijn twee vriendinnen met wie ik op woensdag club heb. Die instrumenten, weetjewel. We moesten snel lunchen en vervolgens oefenen, want er zat een klein optreden aan te komen waar we ons op moesten voorbereiden.

Dinsdag veranderden we weer eens van plek en ik kwam helemaal vooraan de zitten naast de leraar (ha. ha. ha). 's Avonds begonnen de multiculti klassen weer en dit semester doet m'n beste vriendin Soyun mee met Engels. Het was erg gezellig.

Woensdag moesten we toch weer om acht uur naar school komen, want de derde klassers hadden een toets. We oefenden weer voor het grootste deel van de dag onze flashmob. Ook had ik weer vroeg lunch om te oefenen voor het optreden.

Donderdag was een normaal dagje en 's avonds was er ook weer multiculti klas, maar dan Koreaans. Dit semester zijn onze mentoren Dayeon (m'n andere beste vriendin), Taemi (ook een vriendin van me, zij is mijn mentor), m'n oude zus en een meisje dat ik niet kende. Dit maakte het direct gezellig.

Vrijdag hadden we verkorte lessen, maar we waren toch laat uit, dus hadden we net zo goed lange lessen kunnen hebben. Die dag kregen we wel de shirts die we besteld hadden. Ze waren voor de sportdag, zodat we allemaal goed herkenbaar waren als klas.

Zaterdag, hoera hoera, was het 6 september. En voor de mensen die het niet wisten: 6 september is mijn verjaardag. Mijn nieuwste familie zijn Jehova's Getuigen en die vieren geen verjaardagen. Sterker nog, ze hadden, startend op de zesde, voor drie dagen lang een bijeenkomst met nog een hele tros andere Jehova's Getuigen ergens in Seoul. Niemand zou dus thuis zijn. Na een gezellige morgen waarbij ik alleen wakker werd en nog net m'n familie gedag kon zeggen die me niet eens 'gefeliciteerd' zeiden, kwam godzijdank Sanni. Samen gingen we eerst naar een aantal winkels om gigantische hoeveelheden voedsel in te slaan en daarna hadden we een party bij mij thuis. We hebben zélfs badminton gespeeld (want het was nog steeds 293854 graden). Sanni mocht ook blijven slapen dus dat was erg leuk.

Zondag was Sanni dus nog steeds hier en we hebben lekker de hele dag niets gedaan totdat ze naar huis moest. Zondag was het ook 7 september. In Korea begon die dag dit jaar een belangrijk feest, genaamd Chuseok. Je gaat dan je familie bezoeken en samen eten enzo. Het duurt drie dagen lang. Maar door die geweldig leuke, gelovige bijeenkomsten de hele tijd, heeft mijn familie er dit jaar niets aan gedaan.

Maandag was m'n familie weer de hele dag weg, dus heb ik lekker helemaal niets uitgevoerd. Wel besloot ik 's middags een wandeling te maken. Dit was een grote fout. Ik was namelijk nog geen tien minuten op pad toen ik vanuit alle richtingen werd aangevallen door insecten zo groot als vliegtuigen en een stuk dodelijker ook. Ik probeerde nog even door te gaan, maar gaf daarna snel op en rende zo hard als ik kon terug naar huis. Vlak voor ik thuis kwam, echter, zag ik een poes met poezenkinderen. Nadat ik die geaaid had, had ik in ieder geval het gevoel dat ik het huis had verlaten voor een goede reden.

Dinsdag 's ochtends bracht ik niets doenend door (om uit te rusten van de vorige, inspannende dagen natuurlijk) en 's middags ontmoette ik Maddie om me samen met haar lekker vol te stouwen met kip en honingbrood.

Woensdagochtend heb ik samen met Sanni een berg getrotseerd. Jawel. Een berg. Het was dus woensdag en het beloofde lekker weer te worden (zoals altijd dus). We hadden om negen uur afgesproken, beneden aan de berg. Toen ik 's ochtends zat te ontbijten, vroeg m'n moeder of ik zoete aardappel mee wilde voor op de berg. 'Duurt het lang?' vroeg ik, want ik kom wel vaker te laat tegenwoordig en daar heb ik een hekel aan (maar ja, openbaar vervoer, hè). Nee, het zou niet lang duren. Uiteindelijk deed dat het uiteraard dus wel en ik was tien minuten te laat. We waren dus allebei niet erg vrolijk toen we aan onze klim begonnen. Sanni vertelde me dat die aardappel maar beter donders goed kon smaken, anders zwaaide er wat. Toen we eenmaal lekker op weg waren, werd het wel gezelliger. Ik zong een stukje van 'Sunshine on my shoulders' en kreeg complimenten van een echtpaar dat achter ons liep. We hadden besloten dat als we boven zouden komen, we aardappel zouden eten. Toen we bij de top (dachten we) waren aangekomen, verheugden we ons dus erg. Helaas viel het nogal tegen, want het was gortdroog. We hadden ook crackers bij ons, en die deden qua droogheid niet veel onder aan de zoete aardappel. Gelukkig hadden we wel water, dus we hebben erg gelachen.
Na onze spectaculaire lunch kwamen we erachter dat we er nog helemaal niet waren. Maar dit gaf allemaal niets dus we gingen gewoon door. Na een tijdje, zag het er naaruit alsof we konden kiezen aan welke kant we langs het rotsblok gingen. Ik zag een echtpaar naar rechts gaan, dus ik besloot ze te volgen (ik moet echter wel toegeven dat de linkerkant er iets ...beter uitzag, maar ja. Je hebt niet echt gewandeld als je niet minstens één keer je leven waagt of verdwaald raakt). En jawel, toen ik naast het rotsblok stond, klaar om er omheen te gaan, was de afgrond wel heel erg stijl en dichtbij. Maar dat maakt het dus wel een stukje leuker en ik ging zonder veel moeite om het gevaarte heen. Toen kwam Sanni, want die liep dus achter me. Sanni is niet zo'n held. 'JUDITH!! Het is hier hartstikke stijl!!!!' Nou, dat kon ik natuurlijk niet ontkennen, dus hield ik haar hand vast terwijl ze langs de rand schoof. Na een tijdje keiharde arbeid kwamen we bij een soort tweede, halve top aan. We konden vanaf die plek ook de hele top zien, maar dat ging ons te ver. Niet omdat we moe waren (oké, een beetje dan), maar met name omdat we toch iets meer van ons leven hielden dan van wandelen. Het zag er namelijk nogal gevaarlijk uit.
We namen 234987 foto's en gingen daarna weer terug naar beneden, moe maar voldaan. Om drie uur waren we weer dicht bij huis en besloten onszelf te trakteren op een maaltijd bij een meatbuffet. (--: Daarna keken we een horror film die helemaal niet eng was. Al met al dus een geslaagd dagje.

Donderdag was het sportdag. Om heel eerlijk te zijn, had ik er niet zoveel zin in. Sportdagen in Nederland waren nooit echt een succes, namelijk.
Toen we aankwamen moesten we eerst naar de klas en onze stoelen pakken. Die sleepten we mee naar buiten (vanaf de derde verdieping, lekker zo'n stoel die tegen je enkel bonkt de hele tijd - echt toppie) en zetten ze neer onder één van de partytenten rondom het sportveld. Oorspronkelijk moest ik meedoen aan badminton en touwtrekken, maar uiteindelijk hoefde ik toch alleen maar touw te trekken. (Dat bleek later het enige onderdeel dat we verloren hadden.) Er lagen vijf banden met touwen erdoorheen in het midden van het sportveld. Aan beide kanten stonden twee klassen. En toen de bel ging moest je dus inderdaad rennen en met z'n alleen aan zo'n touw sleuren. Helaas waren er niet genoeg handschoenen voor iedereen dus had ik één ontvelde had en één gezonde toen we klaar waren. Die ene hand was ook best wel ontveld voor niets, want we hadden zwaar verloren. Het was een hele leuke dag en het was erg gezellig. We kregen ontzettend veel voedsel, van de school, van ouders, van de lerares, etc. Het was dus zowel een sportdag als een eetdag (iets waar ik gek genoeg niet zoveel op tegen heb).
Na de lunc h kwam onze school's dansgroep optreden op het veld. Het was heel leuk om te zien, want ze deden allemaal K-Pop dansjes na. Daarna was het tijd voor onze flashmob. We deden hem in delen, dus eerst klas 1-1 tot 1-5, toen 1-6 tot 1-10 en zo ook met de tweede klassen. Mijn klas stond nogal achteraan op het veld, dus dat was voor mij wel prettig, aangezien ik nogal in de spotlight stond.
Toen het allemaal afgelopen was, kregen we te horen dat mijn klas (samen met 2-5, want twee klassen samen) de sportdag gewonnen had. En mijn klas alleen had de flashmob gewonnen van alle tweede klassers. In Nederland zit ik altijd in het verliezende team dus ik vond dit wel heel leuk.

Vrijdag was iedereen een beetje dood nog, van de sportdag, dus deden we niet zoveel.

Zaterdag had ik het optreden met m'n club. Het begon om drie uur, maar we moesten vroeg komen om nog een keertje te oefenen en onszelf in de traditionele kleding te snoeren. Daarna gingen we in taxi's naar het gebeuren toe. Ik herkende een aantal mensen en die kwamen gezellig gedag zeggen. Uiteraard moest ik plassen. Dat was wel heel erg fijn. Het optreden zelf was na twee keer knipperen voorbij, maar ik vond het toch erg gezellig. Het was die dag nogal warm, dus had ik eigenlijk geen zin om de traditionele kleren uit te trekken totdat ik thuis was en een schoon shirt bij de hand had, maar helaas.

Zondag ging ik met Sanni naar Lafesta en zag ik één van m'n moeders (weet niet meer welke, want heb er nu dus vier).

Maandag regende het en kwam de bus nogal laat aan bij ons apartementengebeuren, dus was iedereen in de bus ook te laat op school. We moesten allemaal in de gang gaan staan tot iemand zei: 'Jij kunt wel doorlopen, Judith.' Dat heb ik toen maar op een drafje gedaan, voordat de andere studenten een hekel aan me konden krijgen. 's Avonds ging ik eens naar gymles in plaats van muziekles met multiculti klas, want daar ging Maddie naartoe, en het was erg gezellig.

Dinsdag was ik per ongeluk opnieuw te laat voor de bus - ik zag hem wegrijden. Dus ik mocht fijn in de kou de heuvel op lopen. Toen ik bij de school aankwam, stond daar een leraar die me normaal erg aardig vindt. 'Wat is haar naam?' vroeg hij in het Koreaans aan een meisje, naar mij knikkend. 'Judith', zei ik, want zo heet ik nu eenmaal. 'Je bent te laat, hè?' zei de leraar in het Koreaans tegen me. 'Te laat!!!' En toen in het Engels: 'Hurry up!!' Het had natuurlijk heel intimiderend moeten overkomen en dat was het ook wel - totdat hij in het Engels begonnen. Ik snoof dus en probeerde het op iets anders te laten lijken en zei: 'Ja, meneer.' Toen zei hij dat ik door mocht lopen.

Woensdag nam ik voor het eerst het kussen mee naar school dat mijn beste vriendin Soyun me gegeven had voor mijn verjaardag. Heerlijk geslapen die dag.

Donderdag liet ik op het sportveld per ongeluk m'n ring in een rooster vallen. Ik zat boven aan het trapje toen hij uit m'n vingers viel en ik zag hem zo naar beneden de put in stuiteren. Daar was ik uiteraard niet van gediend (ik bepaal wel wanneer mijn ring in een put valt), dus ik rende snel het trapje af, rukte het rooster omhoog, stapte in de modder en redde mijn ring. Daarna plaatste ik het rooster terug. De hele operatie had misschien drie minuten geduurd. Toen ik weer overeind kwam, zag ik dat er vier jongens bij de doelpalen me met open mond stonden aan te kijken. Ik glimlachte beleefd naar ze en ging weer terug naar mijn boek, bovenaan de trap.
's Avonds ging ik naar de seven eleven op geld op m'n buskaart te zetten. Daar zaten een paar jongens op de grond achter de toonbank. 'Hallo', zei eentje.
'Hoi', zei ik.
'Kom jij uit Nederland?' vroeg hij.
'Uh- ja', zei ik.
'Ah, dat dacht ik al. Ik kan het horen aan je accent.'
'Oké, nou dat is goed', zei ik, lichtelijk creeped out. Daarna praatten we nog een paar minuten over Amsterdam, drugs en hoeren en toen ging ik naar huis.

Vrijdag kreeg ik op het laatste moment te horen dat mijn clubleraar een muziekoptreden had, dus daar wilde ik wel naartoe. Ik had afgesproken m'n clubvriendinnen bij de busstop. We namen bus 88. Ik had nog nooit eerder bus 88 genomen, maar nu had ik gewild dat ik dat wel had gedaan. Voor de mensen die de film Spirited Away kennen, zo voelde het een beetje. We reden hotsend door de struiken en het was net een achtbaan. Ik had echt het gevoel dat we ergens in midden China zouden uitkomen. Dat viel uiteindelijk reuze mee, want we kwamen één dorp naast het mijne uit. Het concert zelf was hartstikke leuk. In Nederland heb ik ook al eens zo'n optreden met traditionele instrumenten gezien. Toen had ik voornamelijk het gevoel dat m'n hersenen werden opgeblazen. Nu vond het ik echter super leuk en snapte ik niet wat mijn probleem thuis was.

Zaterdag bleef ik lekker de hele dag thuis om niets te doen.

Zondag ging ik samen met m'n tweede moeder naar een superlief restaurant. Het was een uur rijden, maar dat was het wel waard. We kregen van alles kleine beetjes om te proeven. En het zag er ook allemaal nog eens super mooi uit. Na het eten dronken we nog een kopje koffie en reden weer terug naar huis. 's Middags ging ik met Andrea naar Lafesta. In tien minuten tijd werden we drie keer aangevallen door Jehovah's en ik moet eerlijk bekennen dat ik toen wel helemaal klaar was met ze. Eén paar meisjes (want ze komen nooit alleen) zei zelfs: 'Ah, nou, als je niet geïnteresseerd bent, hopen we dat je één van de anderen tegenkomt.' 'Nou', zei ik. 'We hebben er wel genoeg van jullie gezien voor vanmiddag. Dankjewel en tot ziens.' Daarna keken we samen een film en aten we sushi.

Twee van de vier jongens die mij het rooster hadden zien optillen, waren vanaf die dag begonnen met naar me zwaaien en me begroeten enzo. Maandag tijdens de lunch was één van die dagen. Ik had één van de twee jongens op Facebook bevriend en de andere jongen kwam nu naar me toe om me zwaar dramatisch te vragen waarom ik hem niet ook een verzoek gestuurd had. 's Avonds ging ik weer mee naar gymles in plaats van muziekles en we deden basketbal. Ik heb zowaar echt raak gegooid, dus dat voelde wel goed. Het was weer bijna tijd dat we van ons zomer- naar ons winteruniform moesten. Madison is nogal afgevallen, dus haar uniform was te groot. Ik was aangekomen dus mijn uniform was me te klein. De meest logische oplossing was dus om bepaalde stukken van ons uniform te ruilen en dat deden we dan ook.
Vanaf die dag hadden we ook twee nieuwe Engels leraressen op school. Ze kwamen uit Indonesië en waren hier voor twee maanden om te zien hoe wij Engelse les geven hier op school. Omdat het buitenlanders zijn, mochten ze ook meedoen met multiculti club. Op een gegeven moment verbaasden ze me, omdat ze zeiden: 'Jij komt uit Nederland, hè? Klinkt dit bekend: 'godverdomme'?' Eén van de meeste blije momenten van dit jaar.

Dinsdag hadden we Engelse multiculti klas met de Indonesische leraressen, iets wat daardoor helaas ineens een stuk minder leuk werd.

Woensdag hadden we club, maar iedereen was aan het leren, omdat er examens waren de week erna.

Donderdag had ik co-teaching en maakte een nieuwe vriend in klas 2-4.

Vrijdag regende het snoeihard toen ik uit school kwam. Ik zou samen met Maddie pizza gaan eten en we hadden beiden geen paraplu bij ons. Dus renden we als waanzinnigen de heuvel af in de regen, totdat we beneden aan de heuvel een paar eersteklassers tegenkwamen. Eén van de twee jongens hield zijn paraplu boven Maddie's hoofd en een andere jongen kwam naast mij lopen. We liepen voor het grootste stuk met ze mee, totdat de jongens naar huis gingen en wij naar onze pizza.
Toen was het vakantie en ik kan me niets meer herinneren van het weekend en maandag.

Op dinsdag gingen we naar Everland, een erg leuk pretpark. Het duurde drie uur om er te komen en er ging niet eens iets mis! We hadden een nogal asociale buschauffeur, maar afgezien daarvan hadden we een fijne reis. Toen we eenmaal in het park waren en hadden geplast, gingen we in een gezellige, lieve achtbaan die twee keer over de kop gaat. Daarna gingen we nog ergens in en mochten eerder naar binnen omdat we maar met z'n tweetjes waren. Vervolgens liepen we een beetje door het pretpark, om onze to-do-list af te werken. Terwijl wij daar onschuldig liepen, was het daar dan ineens - Holland Village. Er waren Nederlandse straatnamen (maar wel Engels adres: eerst nummer dan straatnaam), Duits eten en woorden als 'delicatessezaak'. Voor mij kon de dag niet meer stuk. Daarna gingen we nog in een horrorhuis dat echt eng was (en raad eens wie voorop mocht? Ha. Ha. Ha). Na het horrorhuis stonden we 2.5 uur in de rij voor de trots van het park - de snelste houten achtbaan van de wereld. Na 2.5 uur wachten waren we er wel behoorlijk klaar mee, dus we hoopten maar dat die drie minuten achtbaan het echt waard was. En dat was hij ook, dus dat kwam mooi uit. We hebben ook rondgereden in een autoboot, tussen de wilde dieren; in een normale auto, tussen nog andere wilde dieren; rondgelopen in de petting zoo en niets geaaid; de Koreaanse versie van Villa Volta ontdekt; en na het avondeten twaalfduizend keer over de kop gegaan in iets genaamd de double rock spin. Mijn maag vond dat helaas wat minder, want we hadden net gegeten en ik zat best vol.
Toen we eenmaal uitgetold waren, gingen we weer op weg naar huis. We vielen bijna staand in slaap in de bus en in de metro was het niet veel beter, maar we kwamen zonder ongelukken en sterftegevallen thuis.

Op woensdag kan ik me alleen nog herinneren dat we naar het postkantoor gingen. Daarna waarschijnlijk rondgelopen, en dingen gegeten, in Lafesta.

Donderdag had ik afgesproken met zowel Maddie als Sanni. We zouden samen gaan lunchen in een Koreaans restaurantje en bestelden dapper zes dingen, voor ons drieën. De mevrouwtjes die daar werkten vonden het allemaal erg dapper van ons, maar we kregen het bijna allemaal op. Daarna rolden we wel naar buiten in plaats van gewoon te lopen, maar soms moet je dingen opofferen in het leven. We rolden wat rond en snuffelden in een paar winkels om het eten een beetje te laten zakken en daarna gingen we naar een karaoke plaats. Dat was erg leuk.

Vrijdag deed ik lekker helemaal niets.

Zaterdag ook, tot een uur of vijf. Toen had ik namelijk afgesproken met vriendin Soyun. Samen gingen we een biebpas voor mij regelen, zodat ik tijdens de lessen op school een gruwelijk potje boeken kon gaan zitten lezen.

Toen kwamen er een paar dagen waar ik me dus helemaal niets van kon herinneren. Die volgende donderdag had ik vrij (vraag me niet meer waarom) en Sanni's host moeder had me uitgenodigd in hun huis, omdat er toch niemand thuis zou zijn. We hebben onze hoofden volgestopt met voedsel die dag en lekker in haar huis rondgehangen en 's avonds gingen we naar de film Annabel. Dit was mijn eerste horrorfilm in de bioscoop en het was erg leuk. 's Avonds moest ik alleen, in het donker, en dus alleen, naar huis. Alleen dus. Het was een erg relaxte trip naar huis, kan ik je wel vertellen.

Die vrijdag gingen we op een schooltrip! Dat was heel erg leuk. Eerst gingen we naar Chinatown in Incheon. We werden in groepjes ingedeeld en kregen een lijst met plekken waar we foto's moesten maken. Er waren in Chinatown namelijk allemaal tekeningen en schilderingen op de muren te vinden. Vervolgens gingen we naar een jajjangmyeon (noedels soort met saus enzo) museum om daar hetzelfde te doen. Daarna hadden we pauze en aten uiteraard dus jajjangmyeon. 's Middags gingen we naar een pretpark. Ik heb sneue vrienden die niet met me mee wilden, dus ging ik alleen in het schip, de vrije val en één of ander over-de-kop-ding. Het pretpark was aan de zee, dus daar ging ik daarna met m'n vrienden heen. We maakten onszelf nat onder de fontein, maakten 2934782972 foto's en aten elkaars voedsel op. Het was erg leuk.

Toen kwam er een weekend waar ik me niets meer van kan herinneren.
De maandag erna was een redelijk saai dagje met een leuk einde. Ik was net klaar met wiskunde klas. Het was donker en ik had m'n schoenen in m'n ene hand en m'n tas in de andere. Ik liep het trapje voor de school af, waarschijnlijk onschuldig denkend aan voedsel, toen ik mis stapte. Terwijl ik mijn leven voor m'n ogen voorbij zag flitsen, gooide ik spontaan al m'n spullen van me af om overeind te blijven. Toen ik daarna hijgend weer bij kwam en begon te lachen, zag ik dat er twee meisjes vanaf een afstandje naar me stonden te kijken alsof ik gek geworden was. Daarna pikte ik mijn schoenen op, die ik zo'n vijf meter de ene kant op had gegooid, en m'n tas van de andere kant en ging snel naar huis.

Dinsdag speelde ik in de pauze badminton met m'n vriendinnen en 's avonds tijdens Engels club brak een jongen één van m'n pennen. Hij bood drie minuten lang z'n exuses aan, tot we allemaal huilden van het lachen.

Woensdag ook badminton met vriendinnen. Verder niets bijzonders.

Donderdag in de pauze kwamen we een vriendin van Soyun en Dayeon die wanhopig op zoek was naar een pingpongpartner. Iedereen keek natuurlijk lief glimlachend naar mij en ik was dus de haas, maar het was best leuk.

Vrijdag deden we weer eens een quiz met co-teaching. En mijn groepje in klas 1-1 gaf elkaar high-fives nadat ik ze het antwoord vertelde. ...Mm. Toen m'n oudere zus thuis kwam, bleek dat ze een vriendin mee had genomen, die erg aardig was. Ze hielp m'n ouders en mij mee met bonen pellen.

Oké nou ben ik d'r wel weer een beetje klaar mee.
Er komt vast snel weer wat meer. Misschien doe ik volgend jaar zelfs wel wat foto's. Doei~