Allerlaatste verslag ooit.

Maandag begonnen we met het oefenen voor onze dans. Dit keer was niet voor een flashmob waarbij ik in het middelpunt zou staan, maar voor een optreden voor het schoolfeest/festival/iets. Ik vond dat best prima, om heel eerlijk te zijn. Want die dag had ik ook te horen gekregen dat ik voor mijn klas en de rest van de school een afscheidspresentatie zou moeten houden en nog een presentatie voor de hele school over Nederland. Ha, ha, ha, die Koreanen toch, met hun presentaties. Ik had nog een gezellig gesprek met een klasgenoot van me, die me vertelde wie er allemaal verliefd op me was (niet dus). Met CO-teaching maakten we kerstkaarten, iets waar ik niet zo goed in ben, zoals jullie waarschijnlijk wel verwacht hadden.

Dinsdag hebben we de hele dag onze dans geoefend en verder voorbereid. Tijdens het lopen van een paar rondjes door de school kwam ik Sungbin tegen op de trap, die me zei dat ik mijn mond moest opendoen. Eerst snapte ik niet waarom, maar daarna schoof hij een vrij grote pindarots in mijn gezicht. Iets wat ik uiteraard erg op prijs stelde.

Woensdag hebben we nog steeds lekker gedanst, hoewel ik het nu wel zat begon te worden om heel eerlijk te zijn. Aan het einde van de ochtend hebben we een musical over pesten gezien, die werd gegeven in de aula op het podium. Het fijne van een musical is dat je ook gewoon kunt kijken en de woorden niet per se hoeft te snappen om het leuk te vinden. 's Middags had ik mijn afscheidsceremonie. Zowel de klas van Madison als die van mij zaten in onze aula. We moesten beiden een presentatie geven over ons jaar in Korea. Maddie moest huilen bij die van haar en daardoor haar klasgenoten dus ook. Mijn presentatie werd juist met gelach ontvangen, dus dat was mooi. Daarna hadden onze klasgenoten ook iets voor ons voorbereid. Mijn klas had een filmpje voor me gemaakt en een cadeautje voor me gekocht (een huispak met koeprint). Mensen uit drie van de vier gezinnen waren aanwezig om iets over me te zeggen, dus dat was erg aardig van ze.

Donderdag moest iedereen haar zomerrok mee naar school nemen, omdat we die nodig hadden voor de outfits in onze dans. De jongens zouden die namelijk moeten dragen, en sommigen probeerden hem die dag al uit. Iedereen giechelde die dag nogal veel en Jinwoo was er zo van in de war dat hij het niet eens eng vond om er met me over te praten. (Zo erg was het dus.) Na school dansten we verder en toen het klaar was, liep ik samen met Myeongseong en nog wat anderen naar de busstop. Ook kocht hij odeng voor mij, wat ik erg op prijs stelde, hehe.

Vrijdag hebben we de hele dag verder geoefend en deden we auditie voor de grote dag. In de jury zat zowel broer Yeonghwan uit gezin twee als Sunggyu uit gezin vier, dus dat was jackpot. Verder heb ik nog gekletst met een paar mannelijke klasgenoten en 's avonds ben ik met Maddie naar huis gelopen.

Zaterdagmiddag had ik met Sanni afgesproken, we zouden namelijk naar de sauna gaan. Maar zoals heel veel keren met sauna-plannen, is het er uiteindelijk niet van gekomen. In plaats daarvan hebben we film gekeken.

Zondag heb ik een hele hoop interessante dingen gedaan, die ik allemaal vergeten ben.

Maandag was het weer zover en heeft m'n klas zich helemaal slapgedanst. Ook hebben we onze klas versierd voor het echte kraampjes-gebeuren op de dag zelf.

Dinsdag gingen we de klas behangen met jungle-versieringen, want dat was ons thema. Ook schreven Maddie en ik met glitterstift zooi op de ramen, wat er daarna weer afgehaald werd door een vervelende klasgenoot.

Woensdag was het dan eindelijk zover: festival op school! 's Ochtends moesten we onze shirts met tijger aan, om te laten zien dat wij in klas 2-6 zaten. Ik had de eerste shift, wat inhield dat ik ijs op wafels moest smeren en met eventueel chocoladesaus. Daarna gaf ik ze dan aan het meisje aan de 'balie' die ze weer aan schoolgenoten gaf. Uiteraard waren die wafels ongelooflijk breekbaar en had ik uiteindelijk ook mijn eigen voorraad ijs op mijn t-shirt geplakt zitten. Toen ik klaar was met de ochtenddienst, besloot ik door de school te lopen. Eerst zag ik niemand bekend, maar dat gaf niet, want voedsel kun je ook in je eentje opeten. Op een gegeven moment kwam in Hyeyeon tegen, het meisje dat bij mij op club zit (dat met die muziekinstrumenten) en we liepen een eindje door de school met elkaar, waarbij ik nog meer voedsel haalde. Daarna kwam ik Maddie tegen, dus dat was helemaal prima. Ik kreeg popcorn en warme chocolademelk aangeboden van Sungbin.
's Middags vond ik Soyun en Dayeon en samen gingen we naar een klein theater, waar alle klassen die door de audities waren gekomen, mochten optreden. Mijn klas was daar één van. In totaal zaten we daar vijf uur en keken naar allerlei optredens, waarbij ik veel indianengeluiden maakte en dan geduwd werd door mijn vriendinnen. Ook had onze lerares mandarijnen geregeld, dus daar heb ik er een flink aantal van naar binnen gewerkt.

Donderdag hadden we vrij, want het was Kerst. Ik ging samen met Sanni naar Lafesta, want we wilden film kijken. Het was overal super druk, dus kochten we voedsel en moesten we een tijdje wachten voor we een film konden kijken. Tijdens de film at ik uiteindelijk vier donuts, en drie dingetjes met chips, want het was ten slotte Kerst.

Vrijdag had ik een rustig dagje school en heb ik met m'n vrienden gekletst.

Zaterdag ging ik vlees eten met mijn tweede gastmoeder. Ook dronken we stiekem soju, Koreaanse alcohol, want van mijn vierde moeder mocht het eigenlijk niet. Het was erg lekker en mijn moeder was nogal giechelig en draaierig toen we terugliepen naar de bushalte. We kwamen twee jongens van school tegen, een van hen was degene met het chicken restaurant. Mijn tweede moeder vertelde hen direct wat we gedaan hadden en de jongens lachten ons keihard uit.

Zondag ging ik samen met Sanni naar Garuso-gil, een straat met westerse winkels enzo. We vonden het zelf wel heel erg meevallen, al was er wel één Finse winkel. Ook hebben we rare dingen gepast in de H&M en ons slap gelachen.

Het was de een na laatste schooldag, maandag, en ik speelde die dag veel met Dayeon, ook al had ze hoofdpijn. We deden galgje, kletsten over homoseksualiteit en gingen samen naar het ziekenhuis voor haar hoofdpijn. Daarna trakteerde ik haar op een donut.

Dinsdag was dus de laatste schooldag, wat ontzettend raar aanvoelde. Onze homeroom teacher hield een praatje en we ruimden onze laatste spullen op. Toen zei ze ook dat die dag mijn laatste dag daar zou zijn en haalde ze me naar voren. Ik kreeg toen van m'n klas een cadeau, wat super aardig van ze was. Ik had een hoop Nederland-spullen meegenomen om uit te delen en dat viel bij iedereen goed in de smaak. Het plotselinge plan om samen naar een meat buffet te gaan ontstond toen, dus dat deden we ook. Het was super gezellig, maar toen ik daarna thuis kwam, gingen die blije gevoelens snel weer weg. De rest van de middag hing ik gewoon rond het huis, proberend niet te denken aan het feit dat het bijna voorbij was.

Woensdag was oudjaarsdag en ik ging uit met Sanni, al weet ik niet meer waar naartoe. Bij thuiskomst waren daar familieleden en vrienden mandu's aan het maken. Aangezien ik er ook zo ongelooflijk goed in was, mocht ik er ook een hele hoop maken, wat wel lekker was. Ik dacht dus dat het erg gezellig zou worden rond twaalf uur, maar om een uur of elf begon iedereen naar huis te gaan... Richting twaalf uur begon ik al redelijk hopeloos te worden, maar toen om drie voor twaalf zetten mijn ouders de tv aan en keken we hoe het 2015 werd. Er werd geen vuurwerk afgestoken of niets, dus dat was wel even anders. Het werd uiteindelijk toch wel leuk omdat mijn vader me vroeg of ik mee wilde de volgende ochtend.

De eerste dag van het nieuwe jaar begon voor mij dus om tien over vijf. Toen ging mijn wekker, maakte ik me klaar en deed mijn wandelschoenen aan. We reden een tijdje en ontmoetten toen wat collega's van mijn vader, die ook bij de wandelclub hoorden. We waren met een redelijk aantal en toen we compleet waren, gingen we op weg. Eenmaal bij de voet van de berg aangekomen, kregen we ijzers onder onze schoenen. In Korea is het een ding dat je de eerste zonsopgang van het jaar ziet vanaf een berg, dan kun je het namelijk het beste zien. Het wandelen zelf was erg leuk, al was het dus nogal donker en ik ging maar één keer op m'n plaat. We kwamen maar net op tijd boven aan en namen een hele hoop foto's van de zonsopgang, ook met elkaar. Het was ontzettend druk boven. Daarna liepen we met zijn allen weer naar beneden en aten toen gezamenlijk in een restaurant.
Toen we thuiskwamen douchten we en daarna reden we naar de oma van vaderskant. Daar ontmoette ik weer nieuwe familieleden, waaronder mijn vaders zus en nichtje. We keken er film en maakten mandu's en het was erg gezellig, hoewel ik op een gegeven moment wel in slaap viel.

Twee januari ging ik met Sanni naar een straat waar ze allemaal dieren verkopen. Eigenlijk is het heel zielig en hadden die beesten maar weinig ruimte, maar in Korea zie je bijna geen mensen met huisdieren. Daarom vonden wij het wel leuk om ze te zien. Echt naar binnen gaan en aaien was er niet zo bij, want dat vonden de winkeleigenaren niets. Ook gingen we naar Myeongdong en shopten daar, zoals gewoonlijk.

Zaterdag de derde van januari werd ik wakker en voelde ik me een beetje raar. Ik besloot me er niets van aan te trekken en at fruit als ontbijt. Ik zou die dag namelijk voor het eerst sinds tijden uitgaan in Lafesta met drie goede vriendinnen (Soyun, Dayeon en Yuri) en ik had er veel zin in. Ik bleef me echter raar voelen en dacht; als ik nou één keer m'n vinger in m'n keel steek, misschien voel ik me daarna dan goed? Dus dat deed ik en het werkte inderdaad. Dacht ik. Want even later voelde ik me weer slecht en vertelde ik het mijn gastmoeder. Die stond erop dat mijn broer me meenam naar de dokter. De dokter en mijn broer bespraken wat er allemaal aan de hand was met me en de dokter oefende zijn Engels op mij; 'diarrhea?' vroeg hij. 'Nee', zei ik. Nou, dan moest ik maar even gaan liggen en mijn t-shirt wat omhoog trekken. De dokter pookte op allerlei plekken en m'n broer keek overdreven op zijn telefoon. Ik kreeg pilletjes mee en die moest ik voor twee dagen lang voor de maaltijd innemen.
Ondertussen was ik al redelijk laat voor m'n afspraak in Lafesta, maar ik liet ze weten dat ik er nu echt aan zou komen. Eenmaal in de bus keek ik zoveel mogelijk uit het raam en lette ik op m'n ademhaling, maar helaas. Vlak voordat ik m'n kotszakje klaar had, was het al te laat. Ik had verder helemaal niets bij me op mezelf mee op te frissen of überhaupt de stukjes fruit van die ochtend van de busvloer op te vegen, dus wist ik niet zo goed wat ik moest doen. Eerst keek iedereen vooral vol walging naar me, maar toen kwam er van achter uit de bus een oma met tissues en een andere vrouw gaf me een tasje en toen konden de oma en ik samen opruimen. (Sinds deze dag heb ik altijd van die natte babydoekjes in mijn rugzak zitten, want je weet maar nooit.) Eenmaal bij m'n bushalte aangekomen stapte ik snel uit en toen moest ik mijn vriendinnen nog zien te vinden, die geen zin hadden om op me te wachten en zelf al op weg waren gegaan. Toen ik hen eindelijk had gevonden, maakten we samen foto's in zo'n hokje en aten zij wat.
Na een uur of twee (en nog een keer overgeven in een wc daar) was ik het vrij zat. Ik had geen zin om weer zo'n busavontuur te beleven, dus nam ik de taxi naar huis. Ik bedacht me dat we dan wel langs de bank konden rijden zodat ik geld kon opnemen om de beste man te betalen, maar natuurlijk dachten de banken hier anders over. Hoewel er in principe genoeg geld op m'n rekening stond, duurde het blijkbaar even om het over te maken, want ik kon geen geld opnemen. Nadat ik van alles geprobeerd had, zoals naar huis rijden om te vragen of ik geld mocht lenen (er was niemand thuis), wist ik het ook niet meer. De taxichauffeur werd ook radeloos en schreef uiteindelijk op een briefje instructies die ik dan maar aan een Koreaan moest geven en dan zou het wel goed komen.
Eenmaal thuis probeerde ik wat te slapen, maar werd wakker door weer een golf van misselijkheid. Toen ik naderhand de hele badkamer stond schoon te sproeien ( (---: ), kwamen mijn ouders thuis. 'Gaat het wel?' vroeg m'n moeder. 'Nee', zei ik. Toen heeft m'n moeder me helemaal gemasseerd en heb ik geslapen. Zondag sliep ik ook nog voor het grootste gedeelte van de dag. Ik mocht twee dagen niets eten behalve rijstpap en alleen warm water drinken.

Maandag voelde ik me weer prima en zou ik op stap gaan met Doohyung, een jongen van school. Ik mocht van mijn moeder niet te veel vettige dingen eten en dat was op zich best jammer, want hij en ik hadden gepland om naar een grote vismarkt te gaan en daarna door te lopen naar een hele streetfood-wijk die daar in de buurt zat. Uiteindelijk had ik ook helemaal niet zoveel zin om heel veel te eten, dus dat kwam mooi uit. Ook gingen we naar een wijk met alleen maar traditionele Koreaanse huizen. De vorige keer dat ik daar gelopen had, was ik samen met Soyun en was het heel erg heet. Nu was de temperatuur echter prima, en hebben we daadwerkelijk het hele rondje gelopen.
In de subway terug naar huis gaf ik hem het briefje met instructies van de taxichauffeur en Doohyung belde naar het nummer. Eenmaal terug in Bongilcheon hielp hij me met betalen en kort daarna zeiden we elkaar tot ziens, want ik zou hem niet meer zien voor ik weer terug ging naar Nederland.

Dinsdag zes januari ging ik samen met Sanni naar een gevangenis. Die werd gebruikt in de tijd dat de Japanners Korea bezet hadden en er zaten dus eigenlijk voornamelijk Koreanen in, die zich verzet hadden tegen de Japanners. We konden kijken in de cellen en ook beneden in de martelkamers. Het was erg indrukwekkend. Die avond ging ik ook naar de kapper. Aangezien ik bijna naar huis ging en kapperen in Korea tien keer goedkoper is, leek me het een goed plan om te doen vlak voor ik vertrok.

Woensdag hadden we een YFU meeting en Madison en ik zouden daarvoor samen ergens gaan lunchen. Als Maddie en ik samen lunchten, was het bijna altijd in een meatbuffet en nu dus ook weer. We moesten letterlijk naar de metro rennen. Maddie haalde de trein net wel en ik net niet, omdat ik kort daarvoor bijna op m'n gezicht was gevallen op de trap. Madison en ik legden onze handen tegen elkaar over het glas heen, zoals in een film, en toen reed de trein weg. Madison wachtte op me in het volgende station en uiteindelijk waren we wel een beetje laat, maar niet gruwelijk.

Donderdag gingen Madison en ik nog één keer samen naar Hongdae, waar zij een ring liet maken voor zichzelf en ik zoals gewoonlijk niets kocht. En aangezien we samen waren en bijna naar huis gingen en we vonden dat we de dag daarvoor niet genoeg tijd hadden gehad... gingen we naar een meatbuffet. (Het is erg, ik weet het. Laten we het er maar niet over hebben.)

Vrijdag was een dag waarop ik voorzichtig begon met inpakken - maar niet te actief, want zo graag wilde ik nou ook weer niet naar huis. Ook zag ik mijn tweede paar gastouders en gingen we met zijn drieën uit eten, wat wel erg gezellig was.

Zaterdag tien januari was een vervelende dag voor mij, want Madison en Sanni zouden die dag allebei op het vliegtuig naar huis stappen (zonder mij dus). Ik had graag samen gereisd met Sanni, aangezien ik toch moest overstappen in Helsinki, maar helaas ging dat dus niet door. In de eerste instantie wilde ik hen wel uitzwaaien, maar uiteindelijk vonden ze het niet nodig, dus bleef ik thuis. Maar voordat ik kon wegzakken in de diepe put van depressie, zou ik gaan lunchen met gastfamilie nummer drie, wat mooi dus erg mooi uitkwam. We gingen met mijn moeder, zusje, moeder's beste vriendin en diens kind. Het was super leuk dat ze me nog een keer mee uit wilden nemen en na afloop gaf ik iedereen een knuffel.

Elf januari, zondag, ging ik naar Geumneung met Yuri en Eunyeong. Natuurlijk aten we voedsel (fried chicken) en ook kochten Yuri en ik samen één set oorbellen, dus voor ieder eentje. De busreis terug naar huis was wel vervelend, want ik begon goed te beseffen dat ik bijna naar huis zo gaan en deze mensen misschien wel nooit meer zou zien. Ik kreeg ook pas 's avonds een berichtje van Sanni dat ze weer thuis was, uren gehuild had en dat het haar van geen kanten beviel thuis. Dit maakte het voor mij alleen nog maar lastiger, omdat ik graag naar huis wilde om al mijn Nederlanders weer te zien, maar ook omdat ik wilde dat Sanni en Maddie weer terug kwamen en voor altijd bij me zouden blijven in Korea.
Maandag ging ik met de bus naar de bioscoop en keek daar samen met mijn eerste gastzusje (degene die naar Duitsland was gegaan en ik niet kende toen ik bij haar ouders woonde) naar Taken 3. Toen die was afgelopen gingen we naar het café van onze (gast)moeder, waar toen ook onze vader naar toe kwam. We gingen samen eten en toen naar hun appartement. Mijn moeder moest nog éven terug naar haar café en daarna zou ze me thuisbrengen. Het even duurde iets langer dan verwacht en voor ik het wist was ik in slaap gevallen voor de televisie - net als m'n hostvader en zus trouwens. Mijn eerste moeder wekte me met de boodschap dat ze nog een laatste cadeau voor me had en dat bleek een zelfgemaakte tas te zijn. Daarna brachten zij en mijn zus me naar huis. Ook van Madison had ik ondertussen bericht gekregen dat ze de terugreis voornamelijk snotterend had doorgebracht en het liefst al weer terug zou willen naar Korea.

De dag voordat ik zelf naar huis zou gaan, bleef ik thuis en pakte ik mijn spullen in. Ik mocht twee koffers van 23kg meenemen en één tas handbagage, maar hoe meer spullen ik inpakte, hoe meer er ook uit allerlei hoeken van mijn kamer bij leek te komen. Ik had de weegschaal maar gewoon op mijn kamer gezet, zodat ik de koffers kon wegen. Na een hele hoop proppen, proppen en nog meer proppen had ik twee koffers van sowieso meer dan 23kg per stuk en een gigantische handbagage tas met daarin drie paar schoenen. Verder moest ik dan nog m'n twee winterjassen dragen, een kussen en een plastic tas met daarin daadwerkelijk belangrijke en nuttige dingen die je zoal gebruikt en nodig hebt tijdens een vliegreis.
Die avond zou ik dan tóch nog een keer Soyun en Dayeon zien, die toch mijn twee beste Koreaanse vriendinnen zijn, omdat de vorige keer zo kort was (en goor). We gingen nog één keer mijn geliefde donuts halen, voor de vliegreis en daarna een soort rijstburger eten. Binnen zagen we nog twee schoolvriendinnen en dus aten we samen. Daarna kwam een emotioneel afscheid waarbij we elkaar langdurig knuffelden en alleen Dayeon een beetje moest huilen - niet zo emotioneel dus. Toch voelde het rot toen mijn bus wegreed.

De veertiende was het dan zover. Ik stond 's ochtends vroeg op, douchte en ging aan het ontbijt. Rond een uur of zeven was mijn vervoer daar, om me mee te nemen naar de busstop. Het was een ouder stel, van YFU. Mijn vierde gastvader moest namelijk werken en had dus de auto, en daarom kon mijn moeder me ook niet brengen. Mijn tweede gastmoeder moest ook werken, daarom kon ook zij me niet op het vliegveld dumpen. Iedereen ging wel mee de garage in en mijn tweede gastmoeder was als verrassing toch gekomen en gaf me een envelop. Ik gaf iedereen een dikke knuffel en zwaaide tot we de garage uit waren. Ik voerde een kort, beleefd gesprek met de mensen van YFU en realiseerde me al aan het einde van de straat dat ik mijn elektrische tandenborstel vergeten was. Helaas. Het stel reed me naar de busstop bij Lafesta en hielp me instappen in een bus die naar het vliegveld zou gaan. Het koffervak was al vol en die van mij stond in het gangpad, waar iedereen dus langs moest. Ik deed mijn best eruit te zien alsof de koffer niet van mij was. Op het vliegveld aangekomen, greep ik snel zo'n kofferkar en rolde naar de vertrekhal. Ik was er eerder dan de andere YFU persoon die me zou helpen inchecken. Het was de man die me helemaal in het begin van het jaar die rare broek had gegeven en ik had voor hem dus één Nederland-dingetje bewaard. Hij was er zo blij mee dat hij per se jus d'orange voor me wilde halen, als bedankje. Toen mijn koffers eenmaal weg waren en ik alleen mijn rugzak met drie paar schoenen en laptop, winterjassen, kussen en plastic tas nog over had, wilde hij een foto van me maken. Eerst met de camera van YFU, toen met mijn telefoon en toen nog een keer met zijn eigen telefoon. Hmm... Daarna gaf hij me een dikke knuffel en ging ik door de douane. Dit was uiteraard een gedoe, aangezien ik ook nog wat toiletspullen bij me had en dus die laptop en ik flink mocht worstelen om alles te verzamelen zonder dat de schoenen eruit zouden vallen. Na de douane opende ik mijn envelop en vond daarin geld. Veel geld. Ik bedankte mijn moeder onmiddelijk, kocht er mijn paarse horloge van, en bedankte haar nog wat meer. Ook liet ik mijn andere familie weten dat ik nu op het vliegveld was. Toen was het wachten geblazen.
Eenmaal in het vliegtuig zat ik naast een lerares die samen met haar klas op reis zou gaan naar Spanje. We kletsten wat. Ik probeerde uit te vinden of ik zelf misschien ook nog wat kon huilen, zoals iedereen vóór mij ook deed, maar dat zat er niet in, dus in plaats daarvan keek ik een hele hoop films tot ik in Finland was. In Finland ging ik snel weer door alle douanes en andere dingen heen en wachtte in de juiste gate. Om me heen begon ik al Nederlands te horen, maar ik zat daar eigenlijk nog helemaal niet op te wachten, dus zette ik mijn muziek lekker hard aan om het niet te hoeven horen. Ik viel in slaap in het vliegtuig en werd wakker vlak voor we gingen landen. Ik was best bang voor wat ik zou aantreffen als ik eenmaal geland was en wat er dan zou gebeuren, maar ik begon ook wel enthousiast te worden als ik aan mijn familie dacht. We waren echter geland op een baan die een kwartier taxiën van het vliegveld vandaan was. Daarna moest ik ook nog het hele vliegveld doorkruisen om bij de juiste hal uit te komen. En toen was het nog eens een kwartier wachten tot de bagage zou komen. Ik dacht dat het misschien dan nu wel een emotioneel wederzien zou zijn. Niets was echter minder waar. Terwijl ik namelijk op mijn bagage stond te wachten, zag ik een aantal lelijke gezichtjes door een raam naar binnen loeren. We zwaaiden naar elkaar en toen ik mijn bagage eenmaal had en naar buiten kwam, wist ik niet hoe snel ik bij mijn ouders en zusje moest komen.
Het was alsof ik nooit was weggeweest, maar ik voelde ook een afstand. Terwijl we naar huis reden, praatte ik Nederlands met een hoop Engels er doorheen en dat was heel apart. Thuis aangekomen at ik patat met kroket én frikandel voor het eerst sinds een jaar en dat was de hemel. Ook de kat bleek nog te leven en precies hetzelfde te zijn. Alles was dus goed, tot 's avonds toen ik in bed lag. Want toen besloot ik dat het nu wel weer genoeg was geweest, en waar waren Sanni en Maddie en ik wilde bij ze zijn.

De dag daarna was de schoonmaakster er en ik voelde me als een vreemde in mijn eigen huis. De lichtknopjes waren anders en dat beviel me niet, ik opende de verkeerde broodla en vroeg aan de schoonmaakster of ik mocht douchen en waar de tablet was, hoewel ik het huis beter had moeten kennen dan zij. Niet dus. Die dag ging ik gelijk naar de tandarts en de eerste keer fietsen was geweldig. Ik ging snoeihard de straat uit en trapte me helemaal lens. Maar twee straten verderop was de lol er wel weer af en viel het me vooral op... hoe hard zo'n zadel eigenlijk is. Ik had er een paar dagen daarna nog steeds last van. Ik at ook allemaal Nederlandse dingen die ik al die tijd had gemist en dat was ontzettend fijn. Toch miste ik Sanni en Maddie de eerste paar weken ontzettend erg.

Ik zag in die korte periode natuurlijk al een paar vriendinnen en de zaterdag na thuiskomst was er een welkomthuis-feestje. In de eerste instantie keek ik hier helemaal niet zo naar uit, want het zou alleen maar meer bevestigen dat ik nu voorgoed weer thuis zou zijn. Maar toen het eenmaal begon, begon ik het steeds leuker te vinden en besefte ik dat ik sommige mensen toch echt wel had gemist. Het was een geslaagde avond.

En daarmee was dat dus het einde van mijn uitwisselingsjaar en is mijn blog dus nu ook klaar.(Veel te laat, maar beter laat dan nooit.) Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben om dit te lezen, want daar deed ik het ten slotte voornamelijk voor.

Dankjewel.
Judith.