Ja, hoe zullen we dit eens noemen.

Het is net tien uur geweest, dus langer kan ik het schrijven nu niet meer uitstellen. Tot ziens, patience.

Woensdag was, voor zover ik me kan herinneren, een redelijk saaie dag. Behalve 's middags, toen ik voor het eerst naar m'n nieuwe club ging. Dansen was geen succes en voor bergbeklimmen moet je gehandicapt zijn, dus heb ik nu gekozen voor traditionele koreaanse instrumenten. Ik bespeel de 'buk' (북), een soort eenzijdige trommel die op de grond staat en waar je op ramt met een stok. Het is erg leuk. Er zijn ook nog drie andere instrumenten waaronder de janggu (장구), een tweezijdige trommel. Die andere twee instrumenten maken gewoon heel erg veel lawaai en samengevoegd is het zo luid dat je trommelvliezen bijna springen.
's Avonds ging ik mee naar m'n moeders beste vriendin, waar ik haar kind aan het huilen heb gemaakt en met m'n lenzen in op de bank in slaap ben gevallen. Om één uur 's nachts kwamen we weer thuis. Toen ik m'n rechterlens uit m'n oog wilde halen, lukte dit me niet en daarna was ik m'n lens dus kwijt in m'n oog. Na een beetje rondgepookt te hebben in m'n oog begon het behoorlijk pijn te doen en was ik er klaar mee.

Donderdag naar school deed ik voor de zekerheid m'n bril maar op. Het was net alsof iedereen me voor het eerst zag. Ik was schattig, ik was mooi, ik zag er fantastisch uit! Het leukste moment (maar niet heus) kwam, toen mijn literatuur lerares zag dat ik m'n bril op had. Ze gebruikt altijd een microfoon dingetje voor de les, zodat je haar net zo goed kunt horen als normaal. Het was hierdoor, dat ze door de hele klas brulde dat ze zag dat ik een bril op had. Wat zag ik er leuk uit! Ik hoorde ieders nekwervels kraken toen ze hun hoofd draaiden om naar mij te kijken, wat mij een fijne rooie kop gaf.

Vrijdag ging het eigenlijk wel zo door. Ook moesten we die dag een broek meenemen voor muziek. We gingen namelijk op de janggu spelen (dat muziekinstrument). En niet allemaal tegelijk, oh nee. Per zes werden we naar de leraar geroepen die het voordeed, waarna we hem moesten kopiëren. Voor m'n gevoel sloeg ik maar wat in de rondte, maar m'n leraar gaf me telkens complimenten en zei dat ik het uitstekend deed. Aangezien ik altijd de laatste op de lijst ben, werden de trommels na het laatste groepje opgeruimd. De leraar wilde dat de jongens het ook voor mij deden, maar dat heb ik geweigerd. Ik ben geen mietje - die trommels wegen niets!

Zaterdag was ik gruwelijk blij dat ik weer vrij had. 's Ochtends zou ik naar de kapper gaan met m'n moeder. Ik moet toegeven dat ik het nogal eng vond, aangezien het in Nederland nogal eens fout gaat met lengte en alles. Gelukkig bestaat gebarentaal en ik moet zeggen dat het er niet eens zo heel slecht uit zag. Het enige jammere was dat ze m'n haren föhnden en daarná de krullen erin probeerden te draaien. Ik zag er uit als een oma met paddenstoelenkapsel. M'n moeder en haar vriendin vonden het super schattig. Met dit kapsel ging ik met ze mee naar e-mart. Godzijdank kwam ik geen bekenden tegen. Daarna hebben we m'n zomeruniform aangeschaft. Ik kon kiezen tussen een blouse en een normaal shirt. Ik heb ze uiteraard beide gepast, maar na flink gelachen te hebben, heb ik besloten alleen de shirts maar te kopen. De blouse was belachelijk kort en zorgde dat ik er nog dikker uitzag dan ik al ben. Als m'n arm zou strekken, zou m'n lichaam waarschijnlijk tot aan m'n oksels te zien zijn. De shirts zijn lekker lang, wit, en hebben okselverstevigende stukken zodat zelfs mijn zweet er niet doorheen te zien zal zijn (een rustgevende gedachte). Toen ik thuiskwam, werd ik in m'n gezicht uitgelachen door m'n zus toen ze m'n nieuwe kapsel zag. Ik kon het haar niet kwalijk nemen.

Zondag ging ik met een schoolvriendin naar the Times' Square in Seoul. Dat is een grote shopping mall met een bioscoop. Het duurde donders lang om er te komen, maar uiteindelijk hebben we het dan toch overleefd. We hebben gegeten, geshopt, gegeten en een film gekeken. M'n lunch was gruwelijk pittig. Er stond maar één pepertje naast en m'n vriendin stelde toen voor het te eten, maar ik heb het geweten. Het was erg gezellig.

Maandag had ik dus geen bril meer - maar wel kort haar. Wederom was ik punt van aandacht voor een paar dagen lang.

Donderdag was het Lerarendag. Dat is hier nogal een ding, zeg maar. We moesten allemaal uiterlijk om tien voor half acht op school zijn en dan zouden we het klaslokaal voorbereiden. M'n zus en ik waren ongeveer twintig minuten te laat. Op de grond in de vorm van een hartje, stonden roze kaarsjes. Mensen hadden stukken kartoon gemaakt met daarop: 'Mevrouw, wij houden van u.' En er waren ballonnen door het hele lokaal geplakt. Zelf had ik besloten één van m'n kostbare zakjes ministroopwafels op te geven voor het mens. Dat vond ze erg leuk. Verder heb ik ook klompen-dingen gegeven aan alle andere leraren die uitzonderlijk lief voor me zijn. Zielsgelukkig waren ze.
Die dag hadden we niet zo heel veel les, maar hebben we vooral veel gespeeld. Het hele eerste uur bestond eruit dat we mensen naar voren joelden die dan K-Pop liedjes moesten dansen. Meisjes, maar voornamelijk jongens. Aangezien ik ook in dansclub zat, voor een tijdje, probeerden de dansclub mensen me naar voren te halen om iets te doen, maar ik heb vriendelijk bedankt. Heel vriendelijk. (Echt waar.) Het tweede uur hebben we voornamelijk K-Pop filmpjes gekeken. De rest van die dag ging zo'n beetje zo door.

Vrijdag heb ik correcties aangebracht op ieders schoolwerk. Binnenkort staan er twee grote dingen te gebeuren. Namelijk een mondelijk Engels, waarbij ze advies moeten geven op twee 'problemen'. Ze moeten ze wel alle drie voorbereiden. Ook is er blijkbaar een Engelse contest dinges iets, met het thema: 'Multiculture in my life.' Drie keer raden wie er om de haverklap wordt gevraagd of die en die zin technisch wel kloppen (helaas voor mij is dat vaak niet zo) en hoe je bepaalde woorden uitspreekt. Ik ben die dag ook gefilmd voor de contest: één keer waarbij ik me alleen voel in de klas en één keer waarbij ik lol heb met Koreaanse studenten. Het was erg grappig aangezien we gewoon de trap af moesten lopen terwijl we lachten. Het is super moeilijk om te lachen op commando en te doen alsof je leuke gesprekken voert, maar omdat het moeilijk is, wordt het weer grappig.
Vrijdagavond werd ik op kakaotalk (app waarmee je gesprekken kunt voeren) aangesproken door één van m'n (zwaar aantrekkelijke, ongelooflijk schattige) klasgenoten. Of ik zaterdag een interview wilde houden met twee van z'n vrienden uit klas 2-3, voor de contest. Tuurlijk.

Zaterdag gaf ik dus een interview. We hadden afgesproken dat ik bij de bushalte zou wachten. Ik wist onmiddelijk welke van de jongens het waren, want ze stonden elkaar in mijn richting te duwen om te beslissen wie me zou aanspreken. Het interview zelf verliep soepeltjes tot de laatste vraag. Ik had echt geen idee wat ze probeerden te zeggen en zei hadden echt geen idee meer hoe ze het anders konden verwoorden. Na een minuut of vijf besloten we mijn (zwaar aantrekkelijke, ongelooflijk schattige) klasgenoot maar te bellen, zodat hij lekker kon vertalen. Toen bleek het ineens een super simpele vraag te zijn.
Het was 27 graden (het is hier lente, hè, mensen. Ik ga nou al bijna dood) en ik had me ingesmeerd, dus ik besloot naar huis te wandelen. Twee minuten in de zon en ik wensde al dat mijn leven hier en nu beëindigd zou worden, zo heet was het. Thuis heb ik twaalf glazen water naar binnen gegoten en m'n zus met haar Engels geholpen.
M'n zus had vier vriendinnen die me heel graag wilden ontmoeten en dat zou zaterdagavond gebeuren. We gingen eerst naar een café om te kletsen en ik kwam er toen achter dat mijn zus helemaal niet zo evil is als ze de eerste paar weken liet merken. Het is eigenlijk best een leuk kind! En ook haar vriendinnen zijn best aardig. Eén van de meisjes woonde in een echt huis met twee verdiepingen (dat staat hier ongeveer gelijk aan een paleis), dus daar gingen we heen. Terwijl we erheen wandelden, heb ik koeien gezien, in een stal. Ik bleef even achter om met ze te communiceren en werd zwaar uitgelachen door de rest. Ook zag ik een totaal ongeïnteresseerde kat en een hele hoop heel erg geïnteresseeerde muggen.
Ik ben er nu dus achter wat Koreaanse meisjes doen als ze met elkaar spelen. ...En ik weet niet hoe leuk ik dat vind. Ze doen elkaars haar voor de spiegel, passen elkaars kleren aan, spelen en zingen op de piano, slapen op elkaars bed en zitten op zodanige manier aan elkaar, dat zelfs lesbische meisjes ervan zouden schrikken. In haar huis aten we spaghetti en probeerden 'The Exorcist' te kijken. We mochten tot twaalf uur blijven, maar om half elf moest één iemand naar huis dus gingen we allemaal. Hoewel het stukje lopen voor iedereen nog steeds even lang was, werd iedereen per se met de auto naar huis gebracht door beide ouders.

Vandaag werd ik om twaalf uur wakker, at lunch en vertrok naar Ilsan. Daar had ik afgesproken met Sanni. Samen hebben we badminton gespeeld. Dit hebben we alleen niet lang volgehouden, omdat het wederom 27 graden was. Toen hebben we een DVD-room uitgeprobeerd. Die zijn echt super leuk! Je kiest een film uit, krijgt je persoonlijke hok toegewezen, waar je met twee mensen in mag, en kijkt de film! In ons hok stonden twee gigantische soort ligbed-stoelen-banken-weetikveel en je mocht er ook eten. (--: De film wordt door een beamer op een groot scherm vertoond. Heel slim hadden wij voor 'The Conjuring' gekozen (nog een horrorfilm). De volgende keer ga ik een wat gezelligere film kiezen, want ik denk niet dat ik vannacht veel slaap krijg.
Na de film gingen we terug naar huis, waar ik zowaar opnieuw lol had met m'n zus. Ze heeft sinds donderdag een vriendje; een jongen waarvan ik eens gezegd had dat ik hem best knap vond. Dus nu pest ze me de hele tijd met het feit dat ik dat eens zei en stuurt ze me foto's van hem en nog een andere jongen waarbij ze dingen zegt als: 'Oh kijk, hier staan ze zelfs samen op een foto! Alle knappe jongens bij elkaar! Leuk, hè?' Rotkind. xD

Morgen wordt het opnieuw snoeiheet en mogen we het zomeruniform aan. Dat zal me een hoop gedoe schelen, want het bestaat uit veel minder kledingstukken.