Deel twee (hah).

Zoals beloofd, deel twee (na 53 jaar stilte). Het begint de week voor de zomervakantie (ben nu in alweer in m'n tweede week van school).

Nieuw, voor mijn Vriend (denk aan 'Het Leven Van Een Loser').

Na een geslaagd weekend was het helaas weer maandag. Zoals gewoonlijk sliep ik lekker tot de lunch, in een oncomfortabele houding. Na school zouden we (Sanni, Andrea, Maddie en ik) gaan zwemmen met het schoolhoofd - dat was ons een paar dagen daarvoor verteld. Madison kon niet mee, omdat ze al een tijdje geleden had afgesproken met een vriendin haar verjaardag te vieren. Dit bleef zo, tot het vijfde uur, toen er een lerares naar haar toe kwam. Ze moest mee zwemmen, want het ging hier ten slotte om het schoolhoofd en zij gaat altijd voor. Het zevende uur op maandag wordt er geen les gegeven, dus gingen Maddie en ik naar haar huis zodat ze haar zwemspullen kon verzamelen. Eenmaal bezweet terug op school gingen we het kantoor van het schoolhoofd in. Daar hadden we een evaluatiegesprek over hoe het met ons ging op school. Ik blijk het best aardig te doen. Ook de lerares (die Maddie vertelde dat ze niet naar de verjaardag kon) was erbij, om te vertalen. Ze stelde ook voor dat ik maar twee dagen op het multiculti-kamp zou gaan, in plaats van vier. Dat leek me leuker, dus ik stemde in met het plan. Vervolgens gingen we naar het zwembad. We hadden ons er alle vier zwaar op verheugd, maar toen bleek dat we helemaal niet gingen zwemmen. We gingen praten in een kantoortje. We kregen de kans om drie ochtenden per week te gaan zwemmen daar en ervoor of erna ook te exercisen. Er zou een shuttle bus zijn om ons op te pikken voor ons huis en we kregen ook de mogelijkheid om vrienden van school mee te nemen.

Dinsdag was een redelijk lekker dagje en ik kon tot de lunchpauze heerlijk doorslapen. De leraren gaven niet echt les meer, want het was toch bijna vakantie. De jongen naast me, Intak, had z'n iPad bij zich. Toevallig zag ik wat z'n code was - dus was het alleen maar eerlijk om hem ook de code van mijn iPod te geven. We speelden wat spelletjes op elkaars iProducten en keken een film. Tijdens literatuur moesten we weer in groepjes zitten. Ik zit in het groepje bij zowel Jinwoo als Intak en twee meisjes. Toen de lerares langskwam, vroeg ze wat aan de anderen en zei daarna verontwaardigd tegen mij: 'Ze hebben niet eens met je over het voetbal gepraat! Bad students!' Daarna wees Intak naar de lerares en zei: 'She... bad teacher!' De lerares deed alsof ze naar hem sloeg. Het zevende uur ging ik naar co-teaching voor een quiz, dacht ik. Gelukkig gaan de dingen hier altijd anders dan verwacht en ik werd apart in een groepje gezet. Er waren mannen met camera's die een promo-video voor iets maakten. Madison en nog een aantal andere modelleerlingen waren er ook en we moesten de quiz spelen terwijl zij filmden. Er werd ook aan mij en de jongen naast me gevraagd of we heel slim door een woordenboek konden bladeren en wilden doen alsof we een gesprek voerden. Als je nog nooit een echt awkward gesprek hebt gehad, moet je dat eens proberen. 'Zo. ...wat ga jij eens doen in de zomervakantie?' 'Slapen. Ha ha.' 'Ha ha. ...cool. Ik ook, ha ha ha.' En dan voor vijf minuten lang.
Na school hing ik nog wat rond met Madison. Toen ik haar vertelde dat ik de code van m'n iPod aan m'n buurjongen had gegeven zei ze: 'Heb je hem onbewaakt achtergelaten vandaag?' Nou, dat had ik zeker. En wel tijdens het zevende uur, waarin we geen les hebben. En toen ik thuis kwam, kwam ik er inderdaad achter dat ze eraan gezeten hadden. Het is in Korea namelijk normaal om zomaar ergens een mobiel vandaan te grijpen en actiefoto's maakt van alles wat er op dat moment gebeurt. Ik ben nu in het bezit van een aantal waanzinnige foto's waar m'n klasgenoten op staan.

De lessen waren heel kort op woensdag. Ik kwam daarachter toen ik wakker werd om tien uur en zag dat het het derde uur was. Dat gebeurt me normaal nooit. Het vierde uur had ik zelf co-teaching, al snapte ik niet zo goed waarom, want het was ten slotte geen donderdag. 'Hé, heb jij ook gemerkt dat we vandaag de lessen van donderdag doen?' zei Madison tijdens de lunch. Nee, dat had ik dus niet. Dat was niet zo handig, want ik had graag de quiz gedaan met de klas van m'n ex-broer. Intak en ik spendeerden het laatste uurtje samen op onze mobiele telefoons en iPods en meer. Na school had ik niet zo heel veel zin om naar huis te gaan, dus zijn Madison en ik ergens lekker in de schaduw gaan zitten om niet te creperen en hebben daarbij misschien iets gegeten.

Donderdag gingen we naar Kintex met school. Ik weet nog steeds niet wat het precies is, want het is heel groot. Volgens mij is het een soort überhal waar je allerlei dingen kunt doen. Wij gingen er nu heen om verschillende studies te bekijken. Die hadden dan stands met workshops. Ik ging er met een klasgenoot naartoe. Het was echt bomvol in de bus. Eenmaal bij Kintex aangekomen werd ik in de steek gelaten door die klasgenoot, die naar haar eigen vrienden ging. Er liep gelukkig nog een andere klasgenoot rond, die net als ik geen vrienden had. We zijn dus samen naar binnen gegaan, want da's wel gezelliger. Eenmaal binnen waren er dus workshops om te doen of te bekijken. Er was heel veel kunst en beauty, waar we allebei niet echt iets aan vonden. Ik vond wel dat er verdacht veel jongens in de rij stonden voor de kraam waar je je nagels kon laten lakken. Na Kintex gingen we met de klas ergens eten en ik zat aan tafel met m'n nieuwste vriendin, een jongen waar ik ooit naast zat en de lerares. Gelukkig was het eten lekker pittig en was het maar 95 graden buiten. Samen met de lerares en nog een paar andere meisjes ging ik naar huis. Halverwege kwamen we twee jongens van school tegen die trots hun felroze nagels lieten zien. M'n lerares zei die dag tegen me: 'Pas vanaf vandaag begin ik je echt leuk te vinden, Judith.' En bedankt, hè.

Vrijdag hoefden we maar heel kort naar school, waar ik spelletjes op m'n mobiel speelde samen met Intak, Jinwoo en nog een ander meisje. Jinwoo had een lastige, innerlijke strijd met zichzelf die zo'n vijf minuten duurde; zou hij tegenover me gaan zitten of niet? School was klaar om tien uur 's ochtends, dus ging ik met de bus naar Sanni. Onder haar appartementengebouw zit er ergens een klein sportzaaltje. Daar gingen we heen. Na gesport te hebben, gingen we naar een vleesrestaurant waar we onszelf vervolgens lekker helemaal volgepropt hebben. Sanni heeft daar in de buurt ook outlets van winkels zitten, dus hebben we samen 'geshopt' (ik heb voornamelijk zonder doel rondgelopen en Sanni heeft het daadwerkelijke shopping gedeelte gedaan). Bezweet en doorgedraaid vanwege de hitte kwamen we bij een Starbucks aan. Ik had tovallig misschien een heel klein beetje m'n laptop mee dus heb we een programma genaamd ...Rupaul's Drag Race gekeken. Daarna begon het hele winkel-proces weer opnieuw, met als enige verschil dat ik dit keer één kledingstuk heb aangeschafd (ben heel trots nu). Daarna waren we moe en ging ik naar huis.

Op zaterdag had ik oorspronkelijk eerst afgesproken met Madison en 's middags met m'n tweede moeder. De eerste afspraak ging niet door. De tweede daarna ook niet, want m'n moeder had een bruiloft (denk ik). Dus ik was de hele dag thuis. 's Avonds uiteindelijk alsnog met Madison voedsel naar binnen geschoven, namelijk bingsu en daarna thuis ook nog eens samgyeopsal. Oma was er weer eens voor het weekend en m'n vader was nog niet thuis, dus mocht m'n broertje het vlees doen.

De laatste dag van het weekend zou ik met Sanni en haar Koreaanse vriendin naar Lafesta gaan. Dat meisje was zelf met YFU in Amerika geweest en ze hadden thuis ook een uitwisselingsstudent gehad. Ze wist er dus alles van. Samen hebben we in Lafesta wat rondgelopen en twee bingsu's naar binnen gewerkt. Ik heb ongetwijfeld zinloze dingen aangeschaft en na het spenderen van m'n geld (waarvan ik toen nog niet wist hoe gruwelijk waardevol het later zou zijn) gingen we naar het huis van Sanni's vriendin. Haar moeder maakte ddeokbokki voor ons, een ijsje en een koud drankje. We hadden al redelijk veel gegeten in Lafesta dus we konden fijn naar huis rollen.

Op de eerste dag van de vakantie zou het zwemavontuur beginnen. Ik zou de shuttle bus vanaf mijn huis nemen en die bus zou om TIEN OVER ELF aankomen. (Onthoud die tijd goed.) Tien over elf dus. Om tien voor half twaalf had ik nog geen enkele bus gezien en was ik het zat. Ik liep naar de busstop, voor wifi, om m'n vriendin Eunyeong te vragen of zij toevallig al een bus had gezien. Dat had ze inderdaad, zei ze, maar omdat ik er niet in zat, vertrouwde ze het niet. Terwijl ik dit alles aan het typen was, kwam er zo'n bus voorbij rijden! Ik nam uiteindelijk maar een gewone bus naar Eunyeong toe, en toen ik bij haar was belden we het schoolhoofd, die ons lekker kon oppikken. Eenmaal daar aangekomen moesten we onszelf eerst weer voorstellen aan de eigenaar van het centrum en buigen en honderdvierendertig foto's nemen. We mochten, toen dat afgelopen was, wel lekker een uurtje sporten en daarna een uurtje zwemmen. Dat Koreaanse zwembad doet dus niet aan aparte kleedhokjes, or douches. Zelfs niet één of twee. Ze doen gelukkig wel aan het scheiden van geslachten. Het was een echt bad voor baantjes trekken, wat we dus ook echt (niet) gedaan hebben.
Na het zwemmen, reed de shuttle bus weer voor onze neus weg en moesten we een heel eind in de brandende zon naar een andere stop lopen. Omdat zowel Maddie en ik in die periode niet zoveel zin hadden om veel thuis te zijn, gingen we naar Lafesta om daar te eten. Daar zagen we Sanna. Sanna is een vrienden van Sanni. Ze is dus ook Fins en zat vorig jaar hier in Korea voor een jaar. Zij en ik herkenden elkaar van foto's en hadden een awkward, kort gesprekje: 'Hé- dus jij bent, uh, Sanna.'
'Ja, ja dat ben ik inderdaad. ...En jij bent Sanni's vriendin?'
'Dat klopt inderdaad. Nou dan uh-'
'Ja, ik moest maar weer eens gaan. Doei.'
'Tot ziens, hè.'

Dinsdag wilden Andrea, Sanni en ik naar Dongdaemun, Namdaemun, Itaewon en Myeongdong gaan. Dat zat allemaal redelijk bij elkaar in de buurt. Sanni had zich goed voorbereid door haar reistijd verkeerd in te schatten en kwam een uur later. Andrea en ik hadden toen al allerlei waanzinnige grote gebouwen van binnen gezien met daarin eindeloos doorgaande rijen kraampjes met stoffen en kleren en caps en weet ik allemaal niet wat. Toen we Sanni hadden gevonden (wat ons twee keer bellen, vijf keer sms'en en een kwartier lopen kostte) gingen we verder met het ontdekken van Dongdaemun. Een klerenmarkt dus. Ik zal vast niemand verbazen als ik zeg dat ik niets gekocht heb, al zaten er wel hele leuke dingen tussen zoals - een onderbroek met billenkussens, zodat je achterste tenminste nog ergens op lijkt (Sanni zei: moet je doen! Met die platte kont van jou). Je kunt je wel voorstellen dat we erg hebben gelachen, in die benauwde kleine gangetjes. We zijn ook nog in een Disco Pang Pang geweest - je weet wel, zo'n snoeihard ronddraaiende schijf - en kwamen er lekker beurs weer uit.
Halte twee was Itaewon, want we hadden honger. Itaewon staat bekend om z'n buitenlandse voedsel. Op onze weg omhoog vanuit het metrostation zat een prachtige, grote nachtvlinder/mot/dinges op de muur. Sanni en ik maakten foto's, maar Andrea begon het arme beest te poken zodat hij zou vliegen. Terwijl ze ondertussen de volle laag kreeg van zowel Sanni als mezelf, leek één van het arme beest vleugels' te verdwijnen. Sanni en ik zijn snel doorgelopen in de hoop dat Andrea meekwam, dus we weten niet hoe het arme dier het overleeft heeft. Voordat we gingen eten hebben we nog even rondgelopen, waarbij we volgens Sanni en Andrea bijna verdwaald raakten (ik vond van niet, want ik had de kaart. En trouwens, zo verdwaald waren we helemaal niet; ik had keihard gelijk en ze wilden me gewoon niet geloven). We hadden honger, dus Sanni begon te snauwen, Andrea rukte de hele tijd m'n boekje (met kaart) uit m'n handen en ik werd daardoor ook chagrijnig en snauwerig. Na een tijdje waren we elkaar alle drie zat en ik ging een winkel in om te vragen waar we op dat moment waren. Terwijl ik dat deed, keek ik uit het raam en herkende een gebouw dat we eerder hadden gezien. We liepen dus snel terug naar het bekende en aten het eerste beste buitenlandse wat we zagen. ...Een Turks broodje (ik weet het, ik ben er ook niet trots op, maar het zag er zo lekker uit). Ergens in Itaewon bevond zich een kunstwerk van een spin wat Andrea graag wilde zien. De kaart zei dat we er het beste met een subway naartoe konden, want het zag er nogal ver uit. Wij dus met de subway en vervolgens in de richting van die spin. Kwamen we na een heel eind lopen dus gewoon weer bij het vorige station uit, waar die spin zou moeten zijn! Uiteindelijk toch het boekje maar weer open gedaan voor nadere instructies en toen de juiste richting in gelopen. 'Het is daarboven', zei ik. 'Nee, hoor', zeiden de andere twee. We moesten vast nog veel verder lopen. En wie had gelijk? Ik dus. Konden we weer terug. Nadat we onszelf naarboven gehijgd hadden, bleek het museum met verbouwingen bezig te zijn en was de spin verplaatst en vervangen door een of ander lelijk kunstwerk met ballen. We waren er toen allemaal best wel klaar mee eigenlijk. Maar goed, we hadden nog twee plekken te gaan.
Namdaemun is ook een markt, maar dan geen middagmarkt en toen wij er waren, was het helaas middag. Het begon ook te regenen dus we zijn zo vlug mogelijk doorgelopen naar Myeongdong. Daar begon het toen nog harder te regenen en uiteindelijk zijn we geloof ik alleen in Myeongdong geweest om naar de metro te komen. In de metro was niet veel plaats, dus zat ik een tijdje bij Sanni op schoot. Dat vond de opa die naast ons zat wel heel erg leuk. En dat vonden wij dan weer hilarisch.

Woensdag misten zowel Eunyeong als ik die shuttle bus voor het zwemmen, opnieuw. Het schoolhoofd kwam ons ophalen en vervolgens hebben we gesport en gezwommen. Na het zwemmen hebbben we zowaar de shuttle bus gehaald (!!) en ging ik met Sanni en Maddie lunchen. Ook hebben we twee bingsu's naar binnen geademd en besloten we naar een karaoke bar te gaan. Die zijn dus echt heel leuk. We hebben allerlei super coole nummers gezongen zoals ...Abba, Abba, wat Koreaans, nog wat Abba enz enz. Daarna lekker met een rauwe, uitgedroogde keel naar huis. Ik wilde die dag geld opnemen, want ik was door m'n voorraad heen, maar de verschillende banken waarbij ik het probeerde, gaven me niets. In het begin van het jaar hier, had ik daar ook al last van, dus ik maakte me nog niet zo bezorgd. Sommige banken zijn nou eenmaal een beetje vreemd.

Tot donderdagmiddag ben ik alleen thuis geweest en 's middags ging ik samen met Sanni naar Lafesta. Ik wilde nog steeds geld, dus probeerde we een bank uit waar het me normaal lukt. Wederom kreeg ik het niet voor elkaar en ik begon nu echt heel kwaad te worden (zoals ik dat wel vaker heb). 'Misschien is je pas wel geblokkeerd', zei Sanni. Dat had ik me inderdaad ook al bedacht. Van de rest van die middag kan ik me niet zoveel meer herinneren, omdat ik vrijwel alleen maar aan die bankpas dacht.

Vrijdag was ik de hele dag alleen thuis, want ik had geen geld (maar wel vrienden).

Zaterdag was er een leuke bijeenkomst van YFU. De enige van het hele jaar, waarschijnlijk. Maar helaas ging m'n wekker niet af, dus sliep ik er dwars doorheen. Er bleek een Nederlandse jongen rond te lopen, dus het was echt balen dat ik precies die meeting had gemist. Ik had op vrijdag geld gevraagd van m'n host moeder - dat ik zou terug betalen als ik m'n nieuwe pas kreeg - dus dat kreeg ik al direct de dag erna. Vanwege het missen van die meeting, voelde ik me niet al te blij, dus keek ik met Sanni een film (we hadden ook voedsel).

Zondag alleen thuis, want geen vrienden (maar wel geld).

De dag erna was het weer zover, ik ging zwemmen. Deze week ging m'n vriendin Eunyeong op kerk-kamp, dus moest ik echt de bus zien te pakken. Ik wachten uren en uren (voor m'n gevoel) en toen kwam er uiteindelijk een blauwe shuttle bus waar allerlei oma's naar binnen gingen. Dit is mijn bus, dacht ik. Nou, komt het eindelijk goed. We reden. En we reden. En uiteindelijk begonnen we wel heel ver van het sportcentrum vandaan te rijden. Net toen ik me ontzettend ongemakkelijk begon te voelen, sloegen we een zijstraat in, reden een heel eind naar beneden en stopten voor het verkeerde sportcentrum. We stapten allemaal uit, de oma's gingen richting het centrum, de bus reed weg en ik bleef staan.
Daar was ik dan. In de brandende zon ergens hoog in de bergen (waarschijnlijk op loopafstand van Noord-Korea), zonder voedsel en zonder water. Ik wist dat shuttle bussen vaak maar eens in de twee uur gaan, dus dat was geen optie. Ik had ook geen zin om naar het gebouw te lopen om daar met een rood hoofd uit te leggen hoe het allemaal precies zat. Ik besloot het dus alleen op te lossen. Dit betekende dat ik eerst het hele eind weer terug de heuvel op kon baggeren (had ik al gezegd dat de zon dus heel erg aanwezig was?). Ik smste kort even naar Sanni dat het weer eens helemaal mis was gegaan met het openbaar vervoer en dat ze niet op me hoefde te rekenen. Eenmaal boven aangekomen kon ik twee kanten op; de kant waar ik vandaag kwam met de bus en de andere kant op. De kant waar ik vandaan kwam ging de bocht om, maar de 'andere kant', kon ik zien, bestond uit een lange straat. Daar zag ik winkels en mensen, dus dat werd mijn doel. Na een minuut of twee wandelen (in de brandende zon dus), kwam ik bij een parkeerwachter aan. 'Waar is de dichstbijzijnde busstop?' vroeg ik in het Koreaans.
'Sorry', antwoordde hij. 'Ik spreek helaas geen Engels. Ik kan wél Chinees.'
... 'Oh', zei ik. 'Uh. Busstop, waar?' vroeg ik opnieuw - misschien verstaat hij wel gebroken Koreaans, je weet het ten slotte nooit.
'Ik spreek geen Engels!!' zei de plaatselijke dorpsmalloot opnieuw, maar toen kwam er een andere man aangelopen en die hoorde de laatste twee zinnen. 'Ze praatte gewoon Koreaans tegen je!' zei hij tegen de malloot. 'Hallo, waar kan ik je mee helpen?' vroeg hij toen aan mij. Nou, een busstop dus. Er was er één een beetje verderop de straat en eentje 'honderd meter terug'. Eerst besloot ik degene verderop de straat te onderzoeken, maar toen ik daar aankwam, was er geen enkele informatie over eventueel passerende bussen. Na een minuut of tien wachten en rondkijken en nutteloze dingen doen, was ik het zat. Ik ging dus weer op weg terug naar de andere busstop, die dus ook dichtbij zou moeten zijn. Dit was hij echter niet. Uiteindelijk ben ik een heel eind teruggelopen, voorbij het centrum en de bocht om, omhoog en omlaag over heuvels. Na een tocht die voelde als twaalf uur, kwam ik eindelijk bij een busstop aan. Deze busstop bevond zich in de schaduw, dus ik was erg blij. Hier bevond zich ook informatie over bussen! Er waren er twee. Een seconde nadat ik concludeerde welke bus ik het beste kon nemen, hoorde ik achter me een bus rijden - en ja hoor. Welke bus zou dat nou zijn. Ik stond dus op en neer te springen, toen er een stuk of tien legerjongens uit de struiken kwamen zetten. Ze gingen met een grote boog om me heen, maar keken me wel allemaal aan alsof ik ze ieder moment naar de keel kon vliegen. Ze zullen wel gedacht hebben; wie is die zweterige, agressieve big daar in dat bushok.
M'n nieuwe favoriete busstop had ook een stoel, dus die heb ik naar de rand van de weg gesleept en ben erop gaan zitten. Ik ging die bus niet nóg een keer missen. Tegenover me was een soort vuilstort/bouwplaats, waar, terwijl ik daar zat, een aantal keer auto's met Koreaanse mannen naartoe gingen. Achter me lag een groentetuin. Verder waren we omringd met bosjes en woesternijen.
Nadat ik een stevige baard gegroeid had, kwam m'n bus dan eindelijk aan. Deze bus, had de informatie gezegd, zou naar een bekend, groot metro station rijden. Vanaf daar, wist ik weer waar ik was en hoe ik moest gaan. Ik ging dus vol goede moed die bus in, en besloot niet te denken aan hoeveel ik waarschijnlijk stonk. Een poosje ging het goed. En we reden wel een kwartier voordat we bij één of ander bussendepot uitkwamen. Daar ging iedereen eruit. Niks geen bekend metrostation. Hier was echter wel een winkel. En ik had wel degelijk 700 won (49 cent) bij me voor een flesje water. Ik had dus geen dorst meer en kon rondkijken op deze bussenverzamelplaats of ik bussen herkende. En jawel!! Bus 33, die stopte ook in mijn winkelstraat, thuis! Als een mug die op het juiste moment wacht om je leeg te zuigen, stond ik te wachten tot bus 33 in beweging kwam. Dat gebeurde gelukkig vrij snel.
Ik reed een half uur naar het centrum van Bongilcheon en toen ik daar aankwam, zag ik net de bus die naar m'n huis rijdt, de bocht om gaan. Ik vond het niet eens zo erg meer, want ik had net een avontuur beleefd en erger kon het toch allemaal niet meer worden. Gelukkig herkende ik niemand op straat. Toen ik uiteindelijk thuis kwam, was ik drie uur onderweg geweest.

Ik zal het hier wel weer even bij laten. Dan kan ik weer in rust aan de volgende werken.