De eerste week.

Ik zit nu op de bank terwijl een ongelooflijk irritante, jonge poedel m'n been aanvalt en al mijn spullen probeert kapot te bijten, dus ik vraag me af of ik dit vanavond af krijg zonder dat beest letterlijk de hele woonkamer door te schoppen. Honden zijn leuk, maar niet altijd.

Trouwens, nogmaals bedankt voor de reacties. Het is leuk om ze te lezen.

Zondagmiddag ben ik inderdaad met mijn vader naar school gewandeld, die ongeveer twintig minuten lopen is vanaf mijn eerste gastgezin. Verder heb ik die dag eigenlijk geen flikker uitgespookt, behalve opnieuw dat spelletje spelen met mijn moeder, breien en vroeg naar bed gaan.

Voor maandag had ik de keus om of a) thuis te blijven, alleen te zijn en rond te hangen of b) mee te gaan naar mijn moeder's café, dus je kunt denk wel raden wat ik heb gekozen. Het was er best gezellig. Ik werd aan iedereen voorgesteld en iedereen werd ook aan mij voorgesteld (gok eens hoeveel namen ik nog weet) en vroeg eindeloos door over ...nou ja, alles eigenlijk. Ik werd officieel uitgenodigd voor de lunch door een oudere dame die met haar vriendinnen en m'n moeder zou gaan eten. Ze sprak goed Engels en vroeg of ik de film Frozen al had gezien (nee) en of ik het leuk zou vinden om die te zien (ja). Aan het einde van de middag ging ik dus eerst met mijn moeder naar het Pinokkio-museum, waar een pop stond die ze zelf had gemaakt, om vervolgens kimbap te eten in een restaurant. Daarna reden we naar de bioscoop en keken we Frozen. Gelukkig was die Engels met Koreaanse ondertiteling en niet Koreaans gesproken, want anders was het waarschijnlijk geen leuke, ontspannende avond geweest, maar een vermoeiende. xD

Dinsdag begon de introductieweek van de organisatie. Ik ontmoette Madison, de Amerikaanse die in het appartement tegenover me woonde, en zij is heel aardig. Samen met haar gastzus en een vriendin van die zus, gingen we naar het kantoor van YFU. Het was een pleuris eind rijden met zowel de bus als de metro (iets meer dan anderhalf uur), dus ik was blij dat ze meegingen, want anders had ik het echt niet onthouden. Het ontmoeten van de andere studenten was erg leuk, het zijn dit jaar alleen maar meisjes. We moesten een toets maken over hoe goed ons Koreaans was en ik kwam wonder boven wonder in de gevorderde klas, omdat ik toevallig die woorden wist. Verder praatten ze alleen maar abracadabra. Het was er in ieder geval beter dan in de beginnersklas, want daar begonnen ze zelfs weer opnieuw met 'hallo, hoe gaat het'. Ik heb ook nog verplicht een lied moeten zingen, iets waar ik me redelijk aan geërgerd heb, maar gelukkig deed iedereen dat, dus viel het wel weer mee.

Woensdag moest ik opnieuw naar het YFU kantoor, maar dit keer alleen met Madison. We waren net op tijd, omdat we telkens de verkeerde metro-uitgang namen en daarna al die trappen weer af moesten, op zoek naar de volgende uitgang. We kunnen nu wel goed beschrijven hoe de verschillende hoeken van het kruispunt eruit zien, mocht iemand daar interesse in hebben. De tweede introductiedag was eveneneens saai, met als hoogtepunt de ontmoeting met mr. Shin. Hij is het hoofd van YFU Korea en een vrij irritante man, oud ook. Als hij binnenkomt, moet je opspringen en buigen en 'annyeonghaseyo' zeggen. Eén keer is leuk, de volgende twaalfhonderd keren niet meer. Op een gegeven moment riep hij me apart en ik dacht dat ik niet onderdanig genoeg geweest was of iets dergelijks stoms. Maar het bleek dat hij me alleen wilde vertellen dat Nederland het goed deed met schaatsen op de Olympische Spelen en dat hij Nederland bezocht had. En of ik Guus Hiddink kende (ja, nu wel, ja).

Donderdag was godzijdank de een na laatste dag, want zo cool is het nou ook weer niet om de hele dag op een kantoor te zitten zweten om niets. We moesten een introductie uit ons hoofd leren voor op school en moesten die voor de anderen laten zien. Voordat ik echter kon beginnen, zei een van de medewerkers dat ik even moest wachten en liep weg. Toen hij terugkwam, had hij een opgerold stuk stof in zijn handen en gaf het aan mij. Een beetje verbaasd en geamuseerd dat iemand me een broek in een kindermaat wilde geven, bedankte ik hem en hij legde uit dat het een cadeautje was omdat ik de dag ervoor goed had meegedaan in de les. Later, toen we gingen lunchen, liep hij naast me en hij vertelde me dat het inderdaad een broek was en dat hij zeker wist dat ik hem zou passen - want hij had het zelf ook uitgeprobeerd. Ik probeerde om niet heel hard te lachen, want het is eigenlijk een soort legging en gaf de broek bij thuiskomst aan m'n moeder, die er zielsgelukkig mee was. Op de terugweg was ik ook te laat uit de bus gestapt, waardoor ik er nog een half uur langer over deed. Toen ik thuis kwam zei m'n moeder dat we uit eten gingen, om mijn nieuwe gezin te ontmoeten, waar ik vanaf zaterdag zou gaan wonen. De ontmoeting was nog net geen hel, want ik was moe, had geen honger en werd gedwongen te eten. Naast me zat mijn eerste gastmoeder, tegenover haar mijn nieuwe en tegenover mij m'n nieuwe gastbroer. Hij keek me de hele avond niet aan en heeft één keer iets tegen me gezegd. Je zou dus best wel misschien een klein beetje eventueel kunnen zeggen dat ik nogal bang voor hem was, want hij was lang en intimiderend en had niet eens gedag gezegd.

Vrijdag was nog de gruwelijkste dag van allemaal, want we kregen aan het einde van de middag les van mr. Shin. Hij dwong ons nog een lied te zingen, maar dan met een microfoon erbij en wilde dat ik een solo gaf terwijl de rest toekeek. Ik heb vriendelijk en beleefd dus gewoon heel hard geweigerd, want nee. Later brabbelde hij nog iets over tandpasta en dat was dan dat. Iedereen was blij dat ze verlost was. Met Madison en nog twee anderen ben ik naar een bank gegaan en heb geld gepind, iets wat me eerder niet lukte. Daarna hebben we wat rond gebanjerd in de stad. 's Avonds sprak ik voor het eerst met m'n (thuis)vader en Rebecca, via Skype.

Zaterdag kwam de grote verhuizing naar mijn nieuwe gezin, iets waar ik best wel tegen op keek. Maar mijn broer bleek verrassend aardig, hield deuren voor me open, sleepte mijn tassen naar m'n kamer, schoof stoelen voor me achteruit en stond erop de tas met m'n nieuwe schooluniform te dragen. Ik kreeg de oude telefoon van m'n moeder en bezit nu dus een smartphone (huehuehue), zodat ze me altijd kan bereiken. Ik heb die dag dus ook mijn schooluniform gekocht, wat een regelrechte ramp was, want- het is een schooluniform. Het heeft een rok en een blouse en meer dingetjes en blehrg. 's Middags ging ik met Yeonghwan en vier van zijn vrienden naar de stad, om daar vervolgens super gay te gaan karaoke'en. Ik heb zelf niet gezongen, omdat ik bezig was met het uitlachen van de jongens, die allemaal zo niet-mannelijk zijn als ik weet niet wat. Ook gingen we naar een hiphop concert, wat op zich best wel cool was. Ze hebben dus ook een poedel van vier maanden oud, die de hele tijd naar m'n enkels bijt en sokken uit m'n kamer steelt om erop te kauwen. Als de hond los loopt, loop ik dus struikelend door de gangen, iets waar de rest geen last van lijkt te hebben.

Zondag ben ik met mijn nieuwe gastmoeder naar school gewandeld, zodat ik ook vanaf het m'n nieuwste huis de weg weet. We aten lunch in het café van mijn oude gastmoeder en daarna gingen we door naar één of ander Art Village (of iets dergelijks). Mijn broer had blijkbaar speciaal opgezocht wat Nederlandse mensen zoal leuk vinden als ze Korea bezoeken en dit was blijkbaar één van die dingen. 's Avonds heb ik opnieuw geskyped, ditmaal met (thuis)mama erbij, op de smart-tv van Yeonghwan's ouders.

Dingen die me zijn opgevallen:
- Mensen eten hier kip met hun handen, maar wel met een soort plastic handschoentje aan. (Ik moest daar erg hard om lachen, iets waar zij dan weer niets van begrepen.)
- Alle mensen in Korea hebben blijkbaar mini-handdoeken.
- Er zijn geen stoplichten voor het naar rechts afslaan. Het kan altijd.

School schrijf ik wel in een volgend ding, want dit is nu al zo lang dat het gewoon niet leuk meer is.