Ik leef nog.

Het is alweer zo'n twee maanden geleden dat ik iets geschreven heb. Twee maanden waarin me ik prima heb vermaakt. Ik ben ergens gebleven met schrijven rond half juli, dus vanaf daar zullen we maar weer beginnen.

Op een mooie, snoeihete dinsdag ging ik met Sanni naar Sinchon. Ik wist niet dat het bestond tot ze me erover vertelde, maar het was een netwerk aan dunne straatjes vól met kleren en schoenen en weet ik niet wat. Het was dus erg heet (heel heet dus), maar afgezien daarvan was het eigenlijk best leuk. Ik heb uiteraard niets gekocht.

Woensdag was het weer tijd voor een potje zwemmen, waarbij ik ook echt op succesvolle wijze met de shuttlebus naar het zwembad ging. Het was wederom een moordend hete dag en Sanni en ik hadden nergens zin in na het zwemmen, dus hebben we maar wat rond geslenterd en dingen gegeten.

Donderdag is het me opnieuw gelukt om met de bus bij het zwembad te komen. Daarna heb ik samen met Maddie geluncht, want Sanni was lekker de geluksvogel aan het uithangen op het eiland Jeju.

Vrijdag had ik nergens zin in en dus deed ik lekker niets.

Zaterdag ontmoette ik Andrea en hebben we samen op een bankje zitten kletsen. Ook kocht ik van m'n laatste geld een boek, dat ik dan lekker zou kunnen lezen terwijl m'n pakket kwam.

...M'n boek bleek erg leuk te zijn en ik had hem al half uit toen het zondag was.

Maandag moest ik helaas alleen zwemmen, want geen van m'n vrienden had gezegd dat ze niet zouden komen. Ik had die dag de bus weer eens gemist en ging er toen op eigen houtje naartoe. In de regen liep ik naar het zwembad toe, om er daar achter te komen dat ik dus hartstikke alleen was. Was heel leuk, die dag. Ik kan het me nog goed herinneren.

Dinsdag kwam Madison de bus instappen alsof er niets gebeurd was de vorige dag. Na het zwemmen hebben we bij de busstop wifi gebruikt, want naast geld en lekker voedsel hadden we beiden thuis ook geen wifi meer.

Woensdag ging ik met Sanni mee naar Daehwa, waar ze alles voor me betaalde en 's avonds kwam toen dan eindelijk m'n pakket binnen. Ik ben direct vol vreugde naar de pinautomaat buiten gerend en nam zoveel geld op dat ik erin had kunnen zwemmen.

Ik kon m'n geld helaas niet uigeven, want de dag daarna ging ik op dat kamp waar school me over verteld had, samen met Andrea. We kwamen aan rond een uur of één en konden gelijk lunchen. Daarna had iedereen twee uur vrije tijd, en wij dus ook. Nadat we onze kamers bekeken hadden, hebben we het eerste uur met verschillende mensen van de leiding zitten kletsen. Dat was wel erg gezellig. Ik zat in group vijftien en een begeleider van team vijftien zou me aan mijn groupsgenoten voorstellen. We gingen eerst naar de kamer van de jongens. Twee van de drie waren half naakt en de derde lag te slapen, dus we kwamen duidelijk ongelegen. In plaats daarvan werd ik toen voorgesteld aan het andere meisje in mijn groepje, een Chinese, en zij was erg aardig. Na een tijdje gingen de mensen waarmee we zaten te kletsen ook allemaal een uurtje maffen. 'Mogen we een beetje rondlopen en een wandeling maken?' vroegen we. Ja, dat mocht. Dus wij stapten de deur uit en begonnen aan een lekkere wandeling de heuvel af. We waren echter helaas nog geen vijf minuten onderweg toen er iemand van de leiding achter ons aan kwam rennen. 'Jullie mogen niet van het kampterrein af!!' Daar ging onze vrijheid, want vervolgens werden we bij de leiding in het kantoor op een stoeltje neergezet. Daar zaten we een tijdje, totdat we naar onze kamer werden gelaten.
Toen het drie uur was, werden we allemaal naar beneden gehaald. Daar ontmoette ik ook de drie jongens van mijn team, die me allemaal leep aan stonden te kijken, want ze waren net wakker. Daarna moesten we werken aan een opdracht over dromen, het thema van het kamp. We maakten een filmpje en het was erg leuk, want m'n groepsgenoten waren erg gezellig. 's Avonds aten we pizza en er was ook een concert. Voor het concert startte, werden alle eerder gemaakte filmpjes bekeken en de winnaar uitgekozen - Andrea's team won. Het concert zelf was niet zo bijster cool, maar wel aardig. Was helaas niet de muzieksoort waar ik van hou. Toen we rond een uur of elf naar onze kamers teruggingen, kwam er iemand van de leiding op de deur kloppen met de vraag of we fried chicken wilden. Zeg nooit nee tegen fried chicken. We zeiden dan dus ook 'ja' en om half één kwam daar dan eindelijk, onze goddelijke chicken.

De volgende dag zouden we alweer naar huis gaan, maar 's ochtends deden we eerst nog een activiteit die ik me niet meer kan herinneren. Ook maakten we per team 부대찌개 (budaejjigae) klaar. Da's dus een gerecht. Er was ook vlees. Daarna zeiden we gedag van onze teamgenoten en maakten de lange bustrip naar huis.
Thuis aangekomen, bleek ik alleen, wat ik niet zo erg vond. 's Avonds kwam alleen m'n moeder thuis, en we hebben samen gegeten en lekker bankgehangen.

Zaterdag ging ik naar Lafesta met Sanni, waar we lekker bij Lake Park in het gras gelegen hebben en gepicknickt hebben. Dinsdag zou ik gaan verhuizen naar een nieuwe familie, die mij permanent wil hebben, dus gingen we met het gezin galbi eten. Het was een beetje awkward en m'n broertje durfde nog steeds niet naast me in de auto te zitten, maar verder was het wel leuk (en lekker). Na het eten heb ik nog even met m'n vader gekletst.

Zondag ging ik naar de bioscoop met m'n ouders en zusje en keken we een Koreaanse film. Hoewel hij dus ook Koreaans gesproken was en ik er vrijwel niets van kon verstaan, was het toch erg leuk. Ik vond het wel een heel erg onwaarschijnlijke film... totdat m'n zusje zei dat het op waarheid gebaseerd was en een erg beroemde geschiedenis. Na de film gingen we pizza eten. M'n zus was spontaan bijzonder aardig tegen me, omdat ik bijna weg zou gaan.

Maandag was de eerste dag na de vakantie, en erg saai. Het moment dat ik de school instapte, wilde ik dat het weer vakantie was.

Dinsdag was het dan zover; een nieuw gezin. De vierde. Ik zou bij een jongen gaan wonen die ik al kende van multi culturele club. Hij was Andrea's mentor in Koreaanse klas en we namen vaak samen de bus naar huis na yaja (studeren tot tien uur). Hij woonde dus in hetzelfde appartementengebeuren als m'n oude gezin. Dit klinkt heel handig met het vervoeren van bagage, en ...dat klopt een beetje. Ik had namelijk echt ontzettend veel zooi te verslepen. Twee dagen voor ik zou verhuizen had ik net een knol van een pakket gekregen (verder niks op tegen natuurlijk), maar die moest dus ook mee. Ik heb m'n zus die avond niet gedag gezegd, maar m'n vader, moeder, broer en ik waren alle vier hard nodig om alles naar de overkant van de straat te krijgen. Het huis was gelukkig op de tweede verdieping, en m'n vader schudde me snel de hand en verdween de trap af toen m'n moeder op de bel drukte. Zelfs al was dit m'n vierde gezin, ik was nog steeds zenuwachtig. Samen met m'n moeder en broertje zeulden we m'n spullen naar binnen en m'n nieuwste moeder wees me mijn kamer. Die dus echt gewoon best wel groot is. Ik heb ook geen gewone deur, maar een schuifdeur (heeft z'n voor- en nadelen, om heel eerlijk te zijn). Nadat m'n spullen in de kamer stonden, gingen we aan de keukentafel zitten en kregen wat te drinken. Vervolgens praatte m'n derde moeder zo'n half uur lang over me, en zei allemaal dingen die iedereen leuk vindt om te horen. Ik kwam er toen achter dat m'n vierde ouders echt heel goed Engels spreken, allebei. M'n nieuwe broer en zus waren allebei nog niet thuis toen m'n derde moeder en broer naar huis gingen. Op dat moment wilde ik eigenlijk graag weer met ze mee terug naar huis, maar dat was geen optie. Het was niet echt een emotioneel afscheid; we zeiden doei tegen elkaar en beloofden contact te houden. Dat was dat.
Mijn nieuwste ouders en ik draaiden ons om naar de gigantische woonkamer en kletsten daar de rest van de avond. Toen m'n zus thuis kwam, keek ze niet al te vriendelijk naar me, maar m'n ouders zeiden dat ze wel bij zou trekken en gewoon verlegen was. Toen m'n broer Sunggyu thuis kwam, was dat een beetje vreemd, maar wel grappig.

Woensdag had ik club en heb ik na school en 's avonds lekker met m'n familie gekletst. Sunggyu bleek in z'n teen gebeten te zijn door een giftige spin en die hele ader was tot hoog op z'n dijbeen helemaal rood. Hij strompelde door het huis heen. Insecten en spinnen in Korea zijn geen grapje.

Donderdag overdag had ik gewoon school en omdat de multi cultulere klasjes nog niet begonnen waren na de zomer, was ik vroeg thuis. Dat kwam mooi uit, want dit gezin is namelijk, uh, nogal heel erg ongelooflijk bijzonder gelovig en gaat twee keer per week naar de kerk. Die avond zou m'n broer ook een stukje voordragen. Hij was niet zenuwachtig, zei hij. Dat zeggen ze natuurlijk allemaal en toen we later in het donker naar de auto liepen, zei hij: ik was zenuwachtig. Daarna hebben we gezellig in de auto zitten kletsen en later aten we fried chicken en pizza als avondeten.

Vrijdag waren we vrij. M'n moeder wilde graag met m'n broer en twee van haar vriendinnen naar Costco (wholesale), maar die was helaas dicht. In plaats daarvan gingen we 's middags naar een outlet shopping mall gedeelte ergens vlakbij Noord-Korea. M'n vader ging toen ook mee en het was erg gezellig. Sunggyu moest een nieuwe winterjas, maar m'n moeder zocht telkens jassen uit die er echt belachelijk uit zagen en ook veel te groot waren. M'n broer begon steeds ongelukkiger te kijken en draaide zich telkens naar mij toe om m'n mening te vragen. Toen ik bij één jas in lachen uitbarstte (het lukte me gewoon niet meer om serieus te blijven), was hij er dan ook klaar mee en gingen we verder. Terwijl onze ouders het echte shopwerk deden, slenterden hij en ik gewoon maar wat rond en kletsten met elkaar. Daarna gingen we met z'n allen eten en toen naar de film. De film was, wederom, volledig in het Koreaans, maar hij was ook heel erg grappig, dus ik heb veel gelachen.

Zaterdag gingen we naar het huis van m'n moeder's broer. Zijzelf bleken daar ook gewoond te hebben, tot zo'n drie jaar terug. Er waren twee honden. 'Heel vriendelijk!' zei iedereen. Vriendelijk dus. De grootste stinkbeer had meer interesse in het verorberen van mijn arm dan de stukken meloen die ik hem probeerde te geven. Hij had me echt bijna te grazen - ik had hondenkwijl op m'n arm. Heb de honden voor de rest van de middag maar genegeerd. M'n moeder's broer heeft twee kinderen; een zoon van mijn leeftijd en een dochter van twee jaar jonger. Ik kwam erachter dat de zoon allerlei certificaten heeft voor het bereiden van voedsel en daarom deed hij het vlees voor de barbecue. Het was weer eens bloedheet en m'n familie was erg aardig door mij in de schaduw te zetten.
's Middags gingen we alsnog naar Costco en dat was wel een paradijs. Ik heb ook kaas gezien, maar niet gekocht. Wel hadden we chocolade muffins meegenomen. Toen we thuis kwamen, kwam m'n moeder met kleren aanzetten die ik de volgende dag naar de kerk zou kunnen dragen. Op donderdag had m'n vader namelijk gezegd dat een broek oké was, maar m'n moeder vond dat niet. Ook hemdjes waren niet helemaal gewensd. De kleren waren echter gruwelijk om te zien en gelukkig paste ik ze niet. Toen kwam m'n zus met een rokje aanzetten en dat was een klein stukje beter.

Zondag dus opnieuw naar de kerk in een rok. 's Middags zou ik met Sanni naar de film 'The fault in our stars' gaan. We besloten maar met z'n tweeën te gaan, omdat we elkaar allebei al eens hadden zien huilen (de eerste keer was toen we de film Up! keken in DVD room). Eerder dit jaar had ze me het boek geleend en we wisten dus dat het een lekkere jankpartij zou worden. Achteraf gezien hadden we dat inderdaad heel goed ingeschat, want het laatste half uur hebben we beiden aan één stuk door zitten snotteren. 'Hé', zei Sanni na de film, 'ben je vandaag zonder make-up de deur uit gegaan?' Niet dus, om maar even aan te geven hoe erg het was. :P (Mijn gastouders vonden het trouwens echt hilarisch, toen ik het ze vertelde.)

Maandag was ik verkouden en heb ik de dag snotterend doorgebracht. 's Avonds ging ik met m'n moeder mee boodschappen doen en hebben we samen Sunggyu opgehaald van yaja. In de winkel kwam ik een klasgenoot tegen (waar ik op dat moment naast zat in de klas).

Dinsdag heb ik geslapen en geoefend met club, want er zat een optreden aan te komen.

Woensdag kregen Maddie en ik het nieuwe rooster voor co-teaching. De lerares dacht heel leuk te zijn en al onze klassen om te draaien, maar daar waren wij dus niet van gediend. Zodra de bel ging, renden we naar elkaar toe en begonnen onze favoriete klassen om te wisselen.

Die donderdag in de toiletten kreeg ik van een klasgenote een verrassend leuke vraag gesteld, namelijk: 'Judith, waar zijn jouw wenkbrauwen?' Waarna iedereen die op dat moment ook in de wc was, samen met haar, op zoek ging naar mijn wenkbrauwen.
Ook gebeurde die dag eindelijk waar iedereen al tijden op zat te wachten. We hebben namelijk een spuitbus met anti-insectenspray in het klaslokaal staan, waar iedereen altijd mee loopt te spelen. Die dag sprong eindelijk het spuitstukje van de bus en de spuitbus begon als een malle wit schuim in de rondte te spuiten. De jongen die 'm op dat moment vasthad, schrok zich een ongeluk en spoot eerst de halve muur onder voordat hij het slimme plan had om naar de wc te rennen. Hij liet een heel spoor achter en het was hilarisch om te zien.

Op vrijdag kreeg ik heel lief een waarschuwing van een jongen, toen ik de trap af rende. Ik heb nog steeds geen idee waarom, maar het was erg aardig dat hij het zei. 'Pas op!' riep hij. 'Voorzichtig!' Brak vervolgens natuurlijk alsnog bijna m'n nek. Na school nam m'n moeder me mee naar de kapper, wat me €7,- kostte. ZEVEN EURO!!! Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren.

Sanni kwam naar mijn huis toe op zaterdag. M'n ouders waren niet thuis, dus hebben we lekker eten gehaald en de hele dag op mijn kamer helemaal niks uitgevoerd. Dat was weer eens wat anders, dan er elk weekend opuit te gaan.

Zondag was het weer tijd voor de kerk. Hoewel ik er niets van versta, heeft m'n vader het op de één of andere manier voor elkaar gekregen om de Nederlandse versie van het verhaaltje op de iPad te krijgen. Dus kan ik alsnog... fijn meedoen. Ha ha. (----: 's Middags gingen m'n ouders uit en probeerde ik samen met m'n broer te spelen, maar hij moest leren, dus zette hij een film voor me klaar op de laptop van m'n ouders en keek een klein stukje mee.

Maandag ging ik wederom mee boodschappen doen na school en... we kochten... pelpinda's!! Die had ik al heel lang niet op dus ik was zielsgelukkig.

Dinsdag bereidden we de opkomende sportdag voor en at ik mijn geliefde pinda's.

Woensdag was er weer club en de derdeklassers verrasten ons door langs te komen. Samen met de huidige tweede klassers speelden ze de liedjes van vorig jaar en dat was heel leuk om te horen.

De paar dagen die volgden kan ik me helaas niet meer herinneren, maar die zaterdag gingen Sanni en ik naar Seoul Forest. We hadden er veel zin in en hadden veelbelovende dingen gehoord. Ik had die dag een hemdje aan, want het was erg heet en was me vergeten in te smeren. Ik dacht: geeft niks, we gaan toch naar een /bos/ toe.
In Seoul Forest, kan ik jullie nu vertellen, staan verdomd weinig bomen. Het is meer een groot park - er waren ook herten. Die waren wel gezellig. We slenterden dus zo'n beetje door dat überpark heen, en waren daar snel klaar mee. We hadden ook het plan om naar een verlaten pretpark te gaan, want Sanni wilde daar graag foto's nemen. Het zat redelijk bij elkaar in de buurt, dus dat kwam mooi uit. In de subway naar het pretpark toe, hoorden we telkens een kat miauwen, maar we hadden geen idee waar het vandaan kwam. Totdat ons ineens opviel dat de jongen naast ons een tas tussen z'n benen had... waar een heeel lief, klein schattige poezebeest in zat. Iedereen in de subway was natuurlijk direct zwaar enthousiast en ik heb 'm zelfs nog even kunnen aaien. We hadden erg veel plezier in het pretpark, totdat ik erachter kwam dat ik gruwelijk verbrand was. En met gruwelijk, bedoel ik dan ook echt gruwelijk. Ik had een handdoek bij me, want ik had op het internet gelezen dat er water was in het bos (niet echt gezien uiteindelijk). Die hebben we toen nat gemaakt in de toiletten en over m'n schouders heen gehangen, want ik ging ondertussen neer van de pijn. Met die natte handdoek over m'n schouders heen ging het gelukkig wat beter en dus vertrokken we aan de lange reis naar huis. Het was erg druk in de metro. Een moeder was opgestaan om haar zoontje te laten zitten. Andere mensen konden hierdoor niet zitten, maar niemand vond dat erg. Behalve één man; een dronken man (of gewoon geschift, je weet het nooit). Die man had besloten om tegen het jongetje aan te gaan lopen schreeuwen dat hij op moest staan, want er waren oudere mensen dan hij. De moeder deed niet zo veel om de man te stoppen, maar duwde het jongetje telkens terug op de stoel als hij op probeerde te staan. Hij stond al een tijdje te brullen (het was toen ineens erg stil in de metro) toen er een paar mensen dingen begonnen te roepen als: 'Hou toch je kop, man! Aisshhh.' De man zei ook dingen als: 'Kijk naar die twee buitenlandse meisjes daar. Die staan ook!' Helaas. Gelukkig was mijn stop er eerder dan die van Sanni, die me later vertelde dat hij nog een tijdje bleef en daarna ook weg ging, waarna iedereen het jongetje troostte. Het was best naar om bij te zijn eigenlijk.
Toen ik thuis kwam, kreeg m'n moeder bijna een hartaanval bij het zien van mijn verbrandde lichaamsdelen en riep dingen als: 'IK HAD HET JE MOETEN HELPEN HERINNEREN!!!' Daarna smeerde ze heen lief m'n rug in met spul.

Dit was deel één, waarbij deel twee hopelijk snel komt (als ik zin heb, hehe).